Frau Merkel, n’oubliez pas la Grèce… Φράου Μέρκελ, μην ξεχάσετε την Ελλάδα ...

Depuis l’après guerre, craignant une invasion soviétique, l’Allemagne fédérale entreposa une grande partie de ses réserves d’or à New York, Paris et Londres. Dès 1951 l’Allemagne achetait de l’or à New York, Paris et Londres, et le laissait sur place. On pensait l’Allemagne ruinée à la fin du second conflit mondial, où est la vérité ? Car pour un pays ruiné, être en mesure d’acheter 6 ans après la guerre de telles masses d’or nous laisse interrogatif.  

Aujourd’hui, d’après le quotidien Handelsblatt, la Bundesbank a décidé de récupérer ses stocks d’or de New York et Paris. 45% des réserves allemandes d’or sont entreposées à la Banque fédérale à New York, soit 1536 tonnes d’or. 13% du métal précieux est à Londres et 11% à Paris, soit 440 et 373 tonnes environ. L’Allemagne en conserve 31% sur son territoire, soit plus de 1000 tonnes. 

Pour un total de 3396 tonnes d’or, l’Allemagne est le second détenteur de réserve d’or au monde après les Etats-Unis. La levée de ce secret lourdement gardé pendant des décennies est due à la persistance de députés allemands, réclamant la transparence sur les lieux de stockage de l’or allemand. Au total, ces 3396 tonnes d’or représentent 132,8 milliards d’euros. 

Maintenant que l’or allemand va être rapatrié, et n’est plus un secret, n’est-il pas temps au gouvernement allemand de penser sérieusement au remboursement de la dette de guerre grecque. 

D’un côté, un des états les plus riches d’Europe, qui entre aussi en récession, se pourvoit de réserves qu’il avait tenues secrètes, et de l’autre, le berceau de l’Europe se meurt de froid, de faim, de misère.

Est-ce donc cela la solidarité européenne ? N’est-il pas temps que les élus du parlement européen, la Commission de Bruxelles osent affronter Madame Merkel ?

A l’heure où l’Allemagne va entrer en campagne électorale et que la chancelière a toutes les chances d’être réélue pour la troisième fois, une fenêtre s’ouvre à tous les amoureux de la Grèce de faire pression sur l’Allemagne afin que débute le remboursement de la dette. 

Au total, 2349 tonnes vont être rapatriée vers Berlin dont 813 tonnes se trouvant à Paris et Londres. Autant proposer que ces 813 tonnes prennent le chemin d’Athènes, ce serait un début de remboursement. Le geste d’un pays qui reconnaît ses erreurs et tient à les réparer. 

Car l’Allemagne qui avait tablé sur une croissance de 1% doit faire face à une croissance qui ne sera que de 0,4% du PIB en 2013n, avec une hausse de 60.000 chômeurs.

C’est bien, justement, parce que l’Allemagne entre en récession à l’heure du début de cette campagne électorale, où les politiques allemands devront adopter un profil bas et apprendre l’humilité au lieu de l’arrogance, qu’il faut faire entendre, par toutes les voies démocratiques possibles, que l’Allemagne doive commencer le remboursement de sa dette de guerre à la Grèce.

La peur de l’Allemagne et du peuple allemand, sa phobie nationale, c’est de retourner à la faillite comme ce pays l’a connue en 1929 et 1945. Et les allemands ont plus peur que tout d’une faillite. 

C’est bien ici que le mot de solidarité européenne doit prendre sa plus large expression. « Aidez les Grecs, voisins allemands, aidez les, afin que quand soufflera une vent mauvais sur vos terres, vous saurez apprécier la solidarité d’autres peuples européens. » 

Et comme personne ne peut prédire l’avenir, mais que David face à Goliath reste une référence, qui sait, si un jour, nos voisins allemands n’auront pas besoin de nos frères grecs ?

Vive la Grèce !

Φράου Μέρκελ, μην ξεχάσετε την Ελλάδα ...

Μετά τον πόλεμο, φοβούμενη μια σοβιετική εισβολή, η γερμανική Ομοσπονδιακή κυβέρνηση έστειλε ένα μεγάλο μέρος των αποθεμάτων χρυσού της στη Νέα Υόρκη, το Παρίσι και το Λονδίνο. Από το 1951 κι έπειτα η Γερμανία αγόραζε χρυσό στη Νέα Υόρκη, στο Παρίσι και το Λονδίνο, και τον αποθήκευε εκεί. Εμείς όμως θεωρούμε ότι η Γερμανία καταστράφηκε με το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, πού κρύβεται λοιπόν η αλήθεια; Πως είναι δυνατόν μια κατεστραμμένη χώρα, να είναι σε θέση να αγοράσει 6 χρόνια μετά τον πόλεμο μεγάλες ποσότητες χρυσού.

Σήμερα, σύμφωνα με την εφημερίδα Handelsblatt, η Bundesbank αποφάσισε να ανακτήσει το χρυσό της που βρίσκεται στη Νέα Υόρκη και το Παρίσι. Το 45% των Γερμανικών αποθεμάτων χρυσού είναι αποθηκευμένα στην Federal Reserve Bank της Νέας Υόρκης, δηλαδή μιλάμε για 1536 τόνους χρυσού. Το 13% του πολύτιμου μετάλλου βρίσκεται στο Λονδίνο και στο Παρίσι βρίσκεται το 11%, δηλαδή μιλάμε για 440 και 373 τόνους χρυσού. Τέλος η Γερμανία διατηρεί το 31% του χρυσού , που είναι πάνω από 1000 τόνους στο έδαφός της.

Σε σύνολο λοιπόν 3396 τόνων χρυσού, η Γερμανία είναι ο δεύτερος κάτοχος των αποθεμάτων χρυσού στον κόσμο μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η άρση του βαριά φυλασσόμενου μυστικού για δεκαετίες οφείλεται στην επιμονή των Γερμανών βουλευτών, ζητώντας διαφάνεια σχετικά με την αποθήκευση του χρυσού. Συνολικά, οι 3396 τόνοι του χρυσού ισοδυναμούν με 132,8 δισεκατομμύρια ευρώ.

Με την ευκαιρία του επαναπατρισμού του Γερμανικού χρυσού, γεγονός που δεν αποτελεί πλέον μυστικό, πιστεύω ότι ήρθε η κατάλληλη στιγμή για τη γερμανική κυβέρνηση να σκεφτεί σοβαρά να επιστρέψει το χρέος του πολέμου στην Ελλάδα.

Από τη μία πλευρά, μία από τις πλουσιότερες χώρες της Ευρώπης ,που επίσης εισέρχεται σε περίοδο ύφεσης, διαθέτει όλα αυτά τα χρόνια μυστικά αποθέματα χρυσού, και από την άλλη, στο λίκνο της Ευρώπης οι άνθρωποι πεθαίνουν από το κρύο, την πείνα και τη δυστυχία.

Που είναι λοιπόν η περίφημη Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη; Δεν είναι καιρός το εκλεγμένο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις Βρυξέλλες να τολμήσουν να αντιμετωπίσουν την φράου Μέρκελ;

Σε μια εποχή που η Γερμανία θα συνεχίσει την προεκλογική της εκστρατεία και η καγκελάριος είναι πιθανό να επανεκλεγεί για τρίτη φορά, ανοίγει ένα παράθυρο για όλους τους λάτρεις της Ελλάδας ώστε να ασκηθεί πίεση στη Γερμανία να αποπληρώσει το χρέος της.

Συνολικά, 2349 τόνοι χρυσού θα επαναπατριστούν στο Βερολίνο εκ των οποίων οι 813 εκατ. τόνοι προέρχονται από το Παρίσι και το Λονδίνο. Εαν όμως οι 813 τόνοι πάρουν το δρόμο για την Αθήνα, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια πρόωρη αποπληρωμή. Και θα πρόκειται για μια χειρονομία μιας χώρας που αναγνωρίζει τα λάθη του παρελθόντος και θέλει να τα διορθώσει.

Η Γερμανία είχε συνηθίσει κάθε χρόνο να παρουσιάζει ανάπτυξη της τάξης του 1% και πρέπει να αντιμετωπίσει  την σημερινή παγκόσμια πραγματικότητα που ισοδυναμεί με ανάπτυξη  μόνο 0,4% του ΑΕΠ το 2013,  και ταυτόχρονη αύξηση κατά 60.000 των ανέργων της.

Ακριβώς επειδή η Γερμανία εισέρχεται σε μια μακρά περίοδο ύφεσης κατά την έναρξη αυτής της προεκλογικής εκστρατείας, οι Γερμανοί πολιτικοί θα πρέπει να υιοθετήσουν ένα χαμηλό προφίλ και να μάθουν να προβάλλουν την ταπεινότητα αντί της αλαζονείας, που πρέπει να ακουστεί από όλα τους τα δημοκρατικά μέσα. Η Γερμανία πρέπει να αρχίσει την αποπληρωμή του χρέους του πολέμου στην Ελλάδα.

Η εθνική φοβία της Γερμανίας και του γερμανικού λαού είναι η επιστροφή στην πτώχευση δεδομένου ότι η χώρα την έχει βιώσει δύο φορές στο παρελθόν, το 1929 και το 1945. Η Γερμανική κοινή γνώμη δεν φοβάται και τίποτε περισσότερο από μια ενδεχόμενη πτώχευση.

Γι αυτό τώρα είναι που πρέπει η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη να λάβει τη μεγαλύτερη έκφραση της. "Βοηθήστε τους Έλληνες, Γερμανοί γείτονες, έτσι ώστε όταν  ο κακός άνεμος φυσήξει στη γη σας, να εκτιμήσετε την αλληλεγγύη των άλλων λαών της Ευρώπης.''

Και δεδομένου ότι κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον, και συνήθως ο Δαβίδ νικάει το Γολιάθ, ποιος ξέρει ίσως μια μέρα οι γερμανοί γείτονές να χρειαστούν βοήθεια από τους Έλληνες αδελφούς μας;

Ζήτω η Ελλάδα!

Le silence, c'est la mort ! Η σιωπή είναι θάνατος!

Nous entrons dans la 5ème année de crise, la plus forte, la plus profonde, la plus injuste.

Cinq années de drames, et surtout de honte. Honte de cette société qui avait tout fait, tout vu, tout donné, tout apporté. Une société , qui, comme un film de Hollywood nous disait que de toute façon, nous serions à jamais heureux. Nous savions que ce n'était que du mensonge. mais, aujourd'hui, le mensonge continu. La Grèce a été insultée durant cinq longues années, surtout par l'Allemagne. On a craché sur la Grèce. Elle était devenue la prostituée de l'Europe. Et tout le monde s'accordait à dire que la Grèce allait quitter la zone euro, rendre l'Euro pour la Drachme, et un jour, quitter l'Union européenne. Quand les Allemands proposaient d'acheter les îles, d'autres criaient qu'il fallait rendre la Grèce à la Turquie. Comme si la Turquie avait demandé quoique ce soit.

Et rien ne s'est passé. Rien, sauf que le peuple meurt de faim, que les enfants ont du mal à vivre, que l'on se chauffe au bois à Athènes, et ailleurs, que les femmes enceintes ont du mal à accoucher dans les hôpitaux d'Athènes et d'ailleurs. Voilà ce qui s'est passé. La honte est de plus en plus présente.

Alors, que font les politiques grecs, que font les gens importants en Grèce, que fait l'élite de ce pays ?

Je ne le sais pas, je ne le vois pas, je ne le lis pas, je ne l'entends pas.

Personne de se lève donc pour dire Assez ?

Non, personne !

Je sais que c'est facile de juger depuis Paris, depuis la France qui va bien mieux que la Grèce, je sais, c'est facile. Et vous pourrez me cracher au visage et me dire que moi, j'ai un emploi, je mange tous les jours, trois fois par jour. Vous aurez le droit de le faire. Vous devriez le faire.

Parce que, depuis Paris, j'ose peut-être me mêler de ce qui ne me regarde pas. je ne suis pas Grec.

Je ne parle pas bien le grec, je dois trouver du temps pour l'apprendre. Et mes textes sont traduits par Lazaros Mavromatidis. Lui habite à Lyon.

Mais j'ai mal, mal de plus en plus mal. J'ai mal à la Grèce, parce que personne ne s'occupe de la Grèce. Personne. Sauf quelques personnes isolées comme moi et Lazaros, ou Crystalia Patouli que je ne connais que par internet. Lazaros non plus je ne le connais pas. On s'est parlé au téléphone. Rien de plus.

Mais j'ai mal parce que je ne vois pas une élite se lever et taper du poing sur la table, et dire assez.

Si des grecs célèbres, importants, plus importants et plus riches que moi avaient le courage de dire que c'est fini, que maintenant on va sauver la Grèce, et pas la vendre. Moi, je ne servirai plus à rien, et ce serait bien.

Est ce que je sers à quelque chose d'ailleurs ?

Je ne sais pas, mais tous les jours, j'allume cette petite bougie, pour me dire que cette petite lumière dans la nuit, c'est l'âme de la Grèce qui ne doit pas mourir.

Zorba, Zorba, apprends moi à danser !

Translation by Lazaros Mavromatidis

Η σιωπή είναι θάνατος!

Μπαίνουμε στο πέμπτο έτος της κρίσης, κι αυτή γίνεται ισχυρότερη, βαθύτερη και πιο άδικη.

Πέντε δραματικά χρόνια ντροπής. Ντροπή κυρίως γι αυτήν την κοινωνία που είχε δοκιμάσει τα πάντα, είχε δει τα πάντα, και είχε παραχωρήσει τα πάντα. Μια κοινωνία που, σαν εκείνη την ταινία του Χόλιγουντ μας λέει ότι έτσι κι αλλιώς η ευτυχία δεν διαρκεί παντοτινά. Ξέραμε ότι ήταν μόνο ένα ψέμα. αλλά σήμερα αυτό το ψέμα το αντιμετωπίζουμε συνεχώς. Η Ελλάδα υβρίζεται συστηματικά για πέντε ολόκληρα χρόνια, ειδικά από τη Γερμανία. Όλοι μας φτύνουμε την Ελλάδα. Την κάναμε την πόρνη της Ευρώπης. Όλοι συμφωνούσαν στο ότι η Ελλάδα θα εγκαταλείψει τη ζώνη του ευρώ, θα επιστρέψει στη δραχμή, και μια μέρα θα εγκαταλείψει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όταν οι Γερμανοί προσφέρθηκαν να αγοράσουν νησιά, οι άλλοι φώναζαν ότι η Ελλάδα πρέπει να παραχωρηθεί στην Τουρκία. Χωρίς η Τουρκία να έχει ζητήσει τίποτα.

Και τίποτα δεν συνέβη. Τίποτα, εκτός από το ότι οι άνθρωποι δεν έχουν λεφτά να φάνε, η ανεργία θερίζει, τα παιδιά αγωνίζονται για να ζήσουν, ενώ ένας ολόκληρος λαός θερμαίνεται καίγοντας ξύλα στην Αθήνα και αλλού, και οι έγκυες γυναίκες έχουν πρόβλημα να γεννήσουν σε νοσοκομεία της Ελλάδας κτλ. Αυτό είναι το μόνο πράγμα που συνέβη όλο αυτό τον καιρό. Η ντροπή είναι όλο και περισσότερο παρούσα σήμερα.

Τι κάνουν γι αυτό οι Έλληνες πολιτικοί, τι κάνουν γι αυτό οι σημαίνουσες προσωπικότητες της Ελλάδας, η ελίτ αυτής της χώρας;

Δεν ξέρω, δεν τους βλέπω, δεν τους διαβάζω, δεν τους ακούω.

Κανένας όμως δεν βγαίνει μπροστά για να φωνάξει ΑΡΚΕΤΑ!

Όχι, κανένας!

Ξέρω ότι είναι εύκολο να κρίνουμε από το Παρίσι, από τη Γαλλία, όπου η κατάσταση είναι πολύ καλύτερη από την Ελλάδα, το ξέρω ότι είναι εύκολο αυτό. Και γι αυτό μπορείτε να με φτύσετε στο πρόσωπό μου και να με κατηγορήσετε ότι έχω μια δουλειά, και τρώω κάθε μέρα τρεις φορές την ημέρα. Έχετε το δικαίωμα να το πράξετε. Θα πρέπει να το κάνετε.

Επειδή, από το Παρίσι, θέλω να αναμειγνύομαι με ό, τι δεν με αφορά. Δεν είμαι Έλληνας.

Δεν μιλάω καλά ελληνικά, πρέπει να βρω χρόνο γιατί επιθυμό πολύ να μάθω. Και τα κείμενα μου τα μεταφράζει ο Λάζαρος Μαυροματίδης.

Αλλά εγώ νιώθω άσχημα, και στενοχωριέμαι πάρα πολύ για την Ελλάδα. Στενοχωριέμαι γιατί κανείς δεν νοιάζεται για την Ελλάδα σε διεθνές επίπεδο. Κανείς. Εκτός από μερικά μεμονωμένα άτομα σαν τον Μανώλη Γλέζο, τον Γιάννη Μακριδάκη, Δημήτρη Αποστολάκη, εμένα, την Κρυσταλία Πατούλη και το Λάζαρο, που τους γνωρίζω και τους δύο μόνο μέσω του διαδικτύου. Με το Λάζαρο έχουμε μιλήσει μόνο μερικές φορές στο τηλέφωνο. Τίποτα περισσότερο.

Και στενοχωριέμαι γιατί δεν βλέπω μια ελίτ να χτυπάει τη γροθιά της στο τραπέζι για να πει ΑΡΚΕΤΑ.

Αν οι επιφανείς Έλληνες, είχαν το θάρρος να βγούνε μπροστά, και να φωνάξουν δυναμικά ότι τώρα θα σώσουν την Ελλάδα, αντί να την πωλήσουν τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Εγώ δεν θα χρησίμευα σε τίποτα, και όλα θα ήταν μια χαρά.

Εξάλλου χρησιμεύω σε κάτι άλλο;

Δεν ξέρω, αλλά κάθε μέρα ανάβω αυτό το μικρό κερί, για να σκέφτομαι ότι αυτό το λίγο φως μες στη νύχτα, είναι η ψυχή της Ελλάδα που δεν πρέπει να πεθάνει.

Αχ...Ζορμπά, Ζορμπά, μάθε με να χορεύω!

http://yperkapetanopoulou.wordpress.com/about/