vendredi 29 juin 2012

Quelle leçon !...




Quelques mots suffiront pour montrer, non pas la bêtise, mais le manque d’intelligence de ces quelques voix du nord de l’Europe qui n’ont eu de cesse de montrer du doigt et d’accuser les pays méditerranéens.
« Pays de fainéants », « pays de bons à rien », « pays de fraudeurs », « pays malhonnêtes » ont-ils dit…

Et bien ce soir, ces fameux pays « pigs » joueront la finale de l’Euro 2012. Ce sera une finale méditerranéenne !

Quant à l’équipe grecque, elle s’est bien défendue car ses joueurs, comme les joueurs italiens, espagnols et portugais aiment jouer au football et aiment leur pays.

Ce n’est pas une revanche, mais une belle leçon.







Τι μάθημα! ...


Λίγα λόγια μόνο θα αρκέσουν για να καταδείξουμε, όχι την βλακεία, αλλά την έλλειψη πληροφόρησης αυτών των λίγων φωνώντης Βόρειας Ευρώπης που κουνάνε συνεχώς το δάχτυλο και κατηγορούν τις χώρες της Μεσογείου.


"Χώρες τεμπέληδων", "γη του τίποτα", "χώρες απατεώνων", "χώρες παρίες", έλεγαν ...

Λοιπόν απόψε, η περίφημες χώρες "χοίροι" θα παίξουν στον τελικό του Euro 2012. Θα είναι έναςτελικός 100% Μεσογειακός!

Όσο για την ελληνική ομάδα, αποχώρησε με το κεφάλι ψηλά, αφού οι παίκτες της ήθελαν όπως και οι ιταλοί, ισπανοί και πορτογάλοι συναδελφοί τους, να παίξουν ποδόσφαιρο γιατί αγαπούν τη χώρα τους.

Αυτό που συνέβει δεν είναι εκδίκηση, αλλά αποτελεί ένα καλό μάθημα για όλους.


What a lesson! ...


A few words will suffice to show, not stupidity, but the lack of intelligence of the few voices of northern Europe which have been constantly pointing fingers and accusing the Mediterranean countries.
"Country of lazy people", "land of good for nothing", "country of fraudsters," "dishonest countries" they said...

Well tonight, the famous "pigs" countries will play the final of Euro 2012. It will be a Mediterranean final!

As for the Greek team, it has well defended because its players, players like Italian, Spanish and Portuguese like to play football and love their country.

It's not a revenge, but a good lesson.

lundi 25 juin 2012

Diktat





Quand donc Madame Merkel va-t-elle cesser de faire la leçon à l’ensemble des européens, aux méditerranéens en premier lieu. Ce diktat allemand n’a que trop duré. La réunion de Rome, une fois de plus en est un exemple flagrant. L’arrogance de la chancelière allemande va de pair avec un pangermanisme croissant. Doit-on rappeler à l’Allemagne et aux allemands pourquoi l’Europe a dû se reconstruire deux fois en moins de 30 ans et à qui en revenait la faute ?
Doit rappeler à l’Allemagne qu’une attitude d’humilité serait de mise quand le poids de l’Histoire est toujours aussi pesant ?
Bien au contraire, c’est une Allemagne conquérante et prête à tout, surtout à oublier son passé, qui ne cesse de taper sur les mêmes têtes.

Si nous n’avions ni Mario Monti, ni François Hollande, Madame Merkel se verrait en grande organisatrice du quotidien des européens. Cette attitude est insupportable et dommageable pour l’équilibre et l’unité de l’Europe.

Que veut-on vraiment de l’autre côté du Rhin ?

Veut-on une Europe unie et fraternelle, ou, une Europe diktat de Berlin qui réduirait les plus faibles, les plus pauvres à un esclavage des temps modernes où la Méditerranée serait un vaste camp de vacances germanique.

Non Madame Merkel vous n’avez pas raison, et Oui Madame Merkel vous êtes dans l’erreur. L’Europe vous croyez la connaître et, en fait, vous ne la connaissez pas. Vous avez passé votre vie de physicienne en Allemagne de l’Est, et votre deuxième langue était le russe, on ne se refait pas. Votre quotidien était fait de soumission et de silence, alors que nous autres, de l’autre côté du mur, nous étions libres et en paix, apprenant à nous connaître les uns les autres, grâce aux Pères de l’Europe. Vous, vous n’avez connu que le « petit père des peuples » et des vieillards cacochymes qui tentaient de maintenir un ersatz de pouvoir.

Il est vrai que, quand  les Sicambres, Alamans, Greuthunges et autres Thervinges peuples en plein paganisme tentaient de faire de la bière, les grecs parlaient déjà philosophie, poésie, mathématiques et théatre.

On ne réécrit pas l’histoire Madame Merkel, et vous n’êtes pas Madame Margaret Thatcher, encore moins Monsieur Willy Brandt !

 Traduction de Lazaros Mavromatidis
Υποδείξεις
Πότε λοιπόν θα σταματήσει η κα Μέρκελ να κουνάει το δάχτυλο σε όλους τους Ευρωπαίους, και κατά κύριο λόγο στις μεσογειακές χώρες ; Οι διαρκείς Γερμανικές υποδείξεις έχουν διαρκέσει πάρα πολύ καιρό. Η συνάντηση της Ρώμης, είναι για άλλη μια φορά ένα προφανές παράδειγμα. Η αλαζονεία της Γερμανίδας Καγκελάριου συνδέεται με έναν αυξανόμενο ιδεολογικό Παν-Γερμανισμό. Μήπως θα πρέπει να υπενθυμίσουμε στη Γερμανία και τους Γερμανούς εξαιτίας ποιανού και γιατί η Ευρώπη στο παρελθόν ανοικοδομήθηκε δύο φορές σε λιγότερο από 30 χρόνια ;

Μήπως θα πρέπει να υπενθυμίσουμε στη Γερμανία ότι μια ταπεινή και μετριοπαθής στάση είναι η συνετή αντίδραση όταν το βάρος της ιστορίας εξακολουθεί να είναι τόσο μεγάλο;
Μάλλον όμως η Γερμανία για άλλη μια φορά είναι έτοιμη για όλα, και κυρίως έχοντας ξεχάσει το παρελθόν της, συνεχίζει να βασίζεται στις ίδιες ιδέες και τα ίδια μυαλά.
Αν δεν υπήρχαν ο κ. Mario Monti, και ο κ. Francois Hollande, η κ. Μέρκελ θα ήταν ο μοναδικός οργανωτής της καθημερινότητας των Ευρωπαίων. Η στάση αυτή είναι απαράδεκτη και επιζήμια για την ισορροπία και την ενότητα της Ευρώπης.
Τι θέλει πραγματικά η άλλη πλευρά του Ρήνου;
Θέλει μια Ευρώπη ενωμένη και αλληλέγγυα, ή μια Ευρώπη που θα υπακούει στις υπαγορέυσεις του Βερολίνου ώστε να μειώσει το οικονομικό της επίπεδο δημιουργώντας εργασιακές συνθήκες σύγχρονης δουλείας, με αποτέλεσμα η Μεσόγειος να αποτελεί ένα αχανές γερμανικό μέρος παραθερισμού.
Όχι κα Μέρκελ δεν έχετε δίκιο, και Ναι κα Μέρκελ κάνετε μεγάλο λάθος. Την Ευρώπη που γνωρίζουμε και πιστεύουμε, στην πραγματικότητα, δεν την ξέρετε καθόλου. Περάσατε τη ζωή σας ως φυσικός στην Ανατολική Γερμανία, και η δεύτερη γλώσσα σας ήταν τα Ρώσικα, και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Η καθημερινότητά σας βασιζόταν στην υποβολή και τη σιωπή, αντίθετα με τη δική μας, στην άλλη πλευρά του τοίχου, όπου ήμασταν ελεύθεροι και σε ειρήνη, και μαθαίναμε να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον, χάρη στους Πατέρες της Ευρώπης. Εσείς, τον μόνο που γνωρίσατε ήταν ο «πατερούλης των λαών» και οι παρατρεχάμενοί του που πάντα προσπαθούσαν να διατηρήσουν το προσωπικό τους υποκατάστατο εξουσίας.
Είναι αλήθεια λοιπίν ότι όταν οι παγανιστές Sicambri, Alemanni, Greuthunges καιThervinges, προσπαθούσαν να φτιάξουν μπύρα, οι Έλληνες μιλούσαν ήδη για φιλοσοφία, ποίηση, μαθηματικά και θέατρο.
Δεν θα ξαναγράψετε λοιπόν την ιστορία κα Μέρκελ και δεν είστε ούτε η Margaret Thatcher, ούτε ο Willy Brandt!


Diktat


So when Mrs. Merkel will she cease to lecture to all Europeans, the Mediterranean in the first place. This German diktat has lasted too long. The Rome meeting, once again is an obvious example. The arrogance of the German Chancellor is associated with a growing pan-Germanism. Should we remind Germany and the Germans why Europe had to rebuild twice in less than 30 years and who returned to blame?
Must we remind Germany that an attitude of humility is called for when the weight of history is still as heavy?
Rather, it is a conquering Germany and ready for anything, especially to forget his past, which continues to type on the same faces.

If we did not have Mario Monti, nor Francois Hollande, Mrs. Merkel would be a great organizer of everyday Europeans. This attitude is unacceptable and harmful to the balance and unity of Europe.

What do really want the other side of the Rhine?

Do we want a Europe united and fraternal, or a Europe of Berlin diktat that would reduce the lowest, poorest to a modern-day slavery where the Mediterranean would be a vast hollyday Germanic camp ?

No Madam Merkel you're not right, and,  Yes Madam Merkel you are wrong. The Europe you know and believe, in fact, you do not know. You spent your life as a physician in East Germany, and your second language was Russian, we never change. Your daily was made of submission and silence, while we, on the other side of the wall, we were free and at peace, getting to know each other, thanks to the Fathers of Europe. You, you have known that the "little father of peoples" and old cacochymic trying to maintain an ersatz power.

It is true that when Sicambri, Alemanni, and other Greuthunges Thervinges people in paganism tried to make beer, the Greeks were already talking about philosophy, poetry, mathematics and theater.

One does not rewrite history Madam Merkel, and you're not Madam Margaret Thatcher, much less Mister Willy Brandt!

dimanche 24 juin 2012

LES OUBLIS ET LA SOLIDARITE A SENS UNIQUE DE MADAME ANGELA MERKEL..


de IRAKLIS GALANAKIS

La dernière rencontre des quatre pays européens à Rome, Allemagne, Espagne,France,Italie, était une bonne occasion pour rappeler à la Chanceliere allemande Madame Angela Merkel que, ni les oublis, ni les choix solidaires sélectifs ne sont bons pour l'Europe Unie.

Lors de la conférence de presse qui a suivi  la racontre, Mme Merkel a insisté sur le besoin de punir et de faire un exemple des pays “désobéissants”.
Là où nous faisons preuve de solidarité, il doit y avoir des contrôles”..”L’Europe” at-elle ajouté “a eu au passé un Accord de Stabilite et de développement qui n'a pas été tenu..”
Heureusement pour les Grecs et les Portugais que le premier Ministre Italien Mario Monti était là pour rappeller qui ont ete ces pays qui n'avaient pas tenu cet accord.

En 2003 l'Allemagne et la France, avec l'accord et la complicité de la présidence Italienne de l'Union européenne ont eu une sortie de route des règles qui ont été fixées pour l'euro et il nous a fallu 10 ans pour rétablir notre crédibilité” at-il souligné.”Ce ne sont ni les Grecs, ni les Portugais qui ont ébranlé notre crédibilité, mais les pays les plus importants de la zone euro”

Le Premier Ministre Italien savait de quoi il parlait, puisque il a été membre de la Commission Européenne depuis 1995 jusqu’à 2004. D'abord comme Commissaire charge du Marche Intérieur, des Services, des Douanes et des Impôts et ensuite de la Concurrence

Mario Monti avait utilisé cet exemple de sortie de route et de la non tenue des limites qui ont été fixées pour les déficits par l'Accord de Stabilité et de Croissance afin de démontrer que se sont d'abord les pays les plus puissants qui ne respectent pas ces règles.
Témoignage personnel.

Durant cette période que le Premier Ministre Italien Mario Monti évoque, je suivais, en tant que responsable du service de presse de l' ambassade Hellenique au Grand-Duche de Luxembourg, les travaux des Conseils européens qui se tenaient au Luxembourg.
Je voudrais donc ajouter que la Grèce a aidé ces deux pays encore plus que l'Italie. La Grèce présidait l'Union européenne le premier semestre de 2003 avant l'Italie et après le Danemark. Comme le Danemark ne pouvait pas présider l'Eurogroupe, c’était la Grèce qui a été chargée de le presider  durant sa presidence et celle du Danemark qui a précédé. Le Ministre grec de l'Economie de l'époque Nikos Christodoulakis aurait beaucoup à dire sur ce que la presidence a fait pour aider la France et l'Allemagne. 

Mario Monti n'est pas n'importe qui.

Bien sur Mario Monti ne se comporte pas comme un Premier Ministre d'un pays qui se considère comme une colonie des puissants au sein de l'Union, qui, au lieu de faire prévaloir ses droits et la logique de l'Union, préfère faire des courbettes aux puissants de l'Union, l'Allemagne de la Chancelière Merkel en tête.

Mario Monti par son action prouve qu'il essaie de défendre et protéger son pays et l'Union Europeenne. D'ailleurs comme nous venons de l'évoquer il a été Commissaire europeen durant 10 ans.
M.Monti à part ses excellentes etudes aussi bien a Milan qu'a Geil (Yale) sous la direction du prix Nobel d'Economie James Tombin et sa carriere universitaire, a été President et Doyen de l'Universite de Bokoni. Il a fait ses preuves en faveur de la construction européenne.

Il est membre du Bureau des “Amis de l'Europe et le premier president de “Bruegel” fonde en 2005.

Il est aussi le président européen de la Commission Tripartite fonde en 1973 par David Rockfeller et un des leaders du club Bildelberg.
Il a été aussi conseiller des sociétes multinationales Goldman Sachs και Coka-Cola Compagny .
En 2012 la revue TIME l'a mis dans sa liste des Hommes les plus influents de l'Annee.

Il ne fait dont pas partie des Europeens qui ont des lecons à recevoir par Angela Markel ou un quelconque " Monarque" ou autre “propriétaire”, ou usurpateur de la construction europeenne et des ses règles.

Heureusement pour l'Union qu'il en existe quelques uns et par la force des choses, pour le bien de la construction européenne, l’équilibre et la paix du monde. 
Il y en aura de plus en plus.




ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΔΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ κ.ΜΕΡΚΕΛ ..με τις επιλεκτικές επιλογές.

Μετά την πραγματοποίηση της συνάντησης των 4 ευρωπαϊκών χωρών ,Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία δόθηκε η καθιερωμένη συνέντευξη τύπου.

Η Καγκελάριος της Γερμανίας κ. Μέρκελ υποστήριξε την προτεσταντική λογική της τιμωρίας και του παραδειγματισμού των "απείθαρχων" χωρών.
"Οπου θα πρέπει να επιδεικνύεται αλληλεγγύη θα πρέπει να υπάρχουν έλεγχοι", τόνισε προσθέτοντας " "Η Ευρώπη είχε στο παρελθόν το Σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης αλλά δυστυχώς δεν το τήρησε...". 

Ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Μόντι, ο οποίος είχε διατελέσει Μέλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από 1995-2004 και γνώριζε από πρώτο χέρι, ποιες χώρες ήταν αυτές που δεν το τήρησαν, της απήντησε: 

"Το 2003 η Γερμανία και η Γαλλία με την έγκριση και την "συνενοχή" της Ιταλικής προεδρίας (της Ευρωπαϊκής Ένωσης) εκτροχιάστηκαν απ' τους κανόνες του ευρώ και χρειαστήκαμε σχεδόν 10 χρόνια για να αποκαταστήσουμε την αξιοπιστία μας", επισήμανε ο Ιταλός πρωθυπουργός. Στη συνέχια τόνισε: "Δεν είναι οι Έλληνες ή οι Πορτογάλοι που κλόνισαν την αξιοπιστία μας, αλλά οι κυριότερες χώρες της ευρωζώνης". 

Το ίδιο είχε κάνει και η Ελλάδα που προήδρευε της Ευρωπαϊκής Ενωσης πριν από την Ιταλία (πρώτο εξάμηνο 2003).

Ο κ. Μόντι χρησιμοποίησε το παράδειγμα του εκτροχιασμού και της μη τήρησης των ορίων που είχαν τεθεί για τα ελλείμματα, από το Σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης, προκειμένου να αναδείξει την θέση του ότι πρέπει να υπάρχουν κανόνες, αλλά πρωτ' απ' όλα οι ισχυροί οφείλουν να τηρούν τους κανόνες αυτούς. 

Πήρε λοιπόν την απάντηση που της άξιζε από ένα πολιτικό που φαίνεται αφ'ενός πως διαθέτει ανάστημα και αφ'ετέρου πως θέλει να προστατέψει τη χώρα του και την Ευρωπαϊκή Ενωση. 

Προσωπική μαρτυρία.

Εκείνη την περίοδο εργαζόμουν στο Γραφείο Τύπου της Ελληνικής Πρεσβείας στο Λουξεμβούργο και θυμάμαι πάρα πολύ καλά την υποστήριξη που είχε προσφέρει τότε η Ελλάδα και στη συνέχεια η Ιταλία, στην Γαλλία και στην Γερμανία στο όνομα της αλληλεγγύης. Η Ελλάδα μάλιστα ήταν επί κεφαλής του Eurogroupe (Ευρωζώνη)  ένα ολόκληρο χρόνο αντί για 6 μήνες, επειδή η Δανία που ασκούσε την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης πριν από την Ελλάδα, δεν μπορούσε να προεδρεύσει της Ομάδας του Ευρώ επειδή δεν ήταν μέλος της. Ο τότε υπουργός κ. Χριστοδουλάκης γνωρίζει περισσότερα.

Ο Μάριο Μόντι δεν είναι τυχαίος..

Βέβαια ο κ. Μόντι δεν νοιώθει Πρωθυπουργός μια αποικίας, και όπως έχει αποδείξει, προσπαθεί να υπερασπίσει και να προστατέψει τη χώρα του και την Ευρωπαϊκή Ενωση.Υπήρξε άλλωστε Επίτροπος στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Ο ίδιος άλλωστε ο κ. Μάριο Μόντι που γενήθηκε στο Βαρέζε της Ιταλίας στις 19 Μαρτίου 1943, δεν είναι όποιος κι όποιος. Διαθέτει πτυχίο οικονομικών και διοίκησης από το Πανεπιστήμιο Μποκόνι στο Μιλάνο και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Γέϊλ,υπό την εποπτεία του Τζέημς Τόμπιν, βραβευμένου με Νόμπελ οικονομολόγου .

Υπηρέτησε ως Ευρωπαίος Επίτροπος Εσωτερικής Αγοράς, Υπηρεσιών, Τελωνείων και Φορολογίας από το 1995 έως το 1999 και στη συνέχεια ως Ευρωπαίος Επίτροπος Ανταγωνισμού κατά την περίοδο 1999 έως 2004.

Έχει, επίσης, διατελέσει Πρύτανης και Πρόεδρος του Πανεπιστημίου Μποκόνι. Από το Νοέμβριο του 2011 υπηρετεί ως Ισόβιος Γερουσιαστής στην Ιταλική Γερουσία.
Στις 16 Νοεμβρίου του 2011 κλήθηκε από τον Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας και ανέλαβε εντολοδόχος πρωθυπουργός με νέα κυβέρνηση στην Ιταλία, μετά την παραίτηση του Πρωθυπουργού Σίλβιο Μπερλουσκόνι.

Ο κ. Μόντι είναι μέλος του Προεδρείου των "Φίλων της Ευρώπης", ενός κορυφαίου ευρωπαϊκού think tank (Τράπεζας Σκέψης), ενώ ήταν ο πρώτος πρόεδρος του Bruegel, ενός ευρωπαϊκού think tank που ιδρύθηκε το 2005. Επίσης είναι ο Ευρωπαίος Πρόεδρος της Τριμερούς Επιτροπής, ενός think tank που ιδρύθηκε το 1973 από τον Ντέ"ιβιν Ροκφέλλερ.Τέλος, ο κ. Μόντι είναι ηγετικό στέλεχος της Λέσχης Μπίλντεμπεργ. Διετέλεσε δε και σύμβουλος των πολυεθνικών εταιρειώνGoldman Sachs και Coka-Cola Compagny
Το περιοδικό Time τον συμπεριέλαβε στη λίστα για τα «Πρόσωπα με τη Μεγαλύτερη Επιρροή Παγκοσμίως» για το έτος 2012.

Δεν ανήκει λοιπόν σ'αυτή την μερίδα των Ευρωπαίων που έχουν να πάρουν μαθήματα από την κ. Αγγελα Μέρκελ ή οποιοδήποτε "Μονάρχη" ή άλλο "ιδιοκτήτη", ή υφάρπαγα της ευρωπαϊκής οικοδόμησης και των κανόνων της.
Ευτυχώς για την Ενωση που υπάρχουν μερικοί όπως ο κ. Μόντι και από τη δυναμική των πραγμάτων, και για το καλό της ευρωπαϊκής οικοδόμησης, την ισοροπία και την ειρήνη του Κόσμου θα υπάρξουν όλο και πιο πολλοί.

vendredi 15 juin 2012

Με ανθρωπισμό και αλληλεγγύη.




Με αφορμή τις επερχόμενες κρίσιμες εκλογές τις 17ης Ιουνίου, ο Γάλλος φιλέλληνας δημοσιογράφος Jose Manuel Lamarque, που έχει δημιουργήσει το www.helpthegreekpeople.blogspot.com, με άρθρα που δημοσιεύονται καθημερινά σχετικά με τα προβλήματα της χώρας μας, συμμετέχει στον δημόσιο διάλογο για την ελληνική κρίση, που ξεκίνησε και συνεχίζει στο tvxs.gr, η Κρυσταλία Πατούλη με την έρευνα "Τι πρέπει να κάνουμε;"
Ειλικρινά θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη για το γεγονός ότι εκφέρω τη γνώμη μου για αυτή την υπέροχη χώρα, ενώ ζω μακριά από την Αθήνα, στο Παρίσι, σε μια χώρα πλούσια και ισχυρή. Κάποιοι μπορεί να μου ασκήσουν κριτική λέγοντας μου ότι ζω μεγαλοπρεπώς.
Ωστόσο, υποστηρίζω τον ελληνικό λαό, και είμαι δυστυχισμένος, όταν οι Έλληνες φίλοι μου δεν μπορούν πλέον να πάνε στο γιατρό ή να κάνουν μια εξέταση αίματος, ρισκάροντας να έρθουν αντιμέτωποι με τις χειρότερες ασθένειες, τις οποίες δεν θα αντέξουν για οικονομικούς λόγους να πολεμήσουν.
Νιώθω δυστυχισμένος όταν διαβάζω τα μηνύματα των Ελλήνων φίλων μου που με πληροφορούν ότι αρνούνται να παραβρεθούν π.χ. σε γάμους και βαπτίσεις, γιατί η βενζίνη είναι ακριβή, και δεν έχουν τα χρήματα για να αγοράσουν ένα δώρο και στενοχωριέμαι, όταν ένας φίλος μου από την Κρήτη μου γράφει ότι δεν μπορεί να δειπνήσει σε μία ταβέρνα με έναν άλλο φίλο του στο Ηράκλειο, γιατί κανένας από τους δύο δεν έχει τη δυνατότητα να πληρώσει το λογαριασμό...
Αυτή είναι η Ελλάδα σήμερα. Νιώθω λύπη και δυστυχία όταν πληροφορούμαι την αύξηση από τη μια των αυτοκτονιών και από την άλλη των λιποθυμιών ανήλικων μαθητών μέσα στην τάξη, από την πείνα. Δεν αντέχω να βλέπω την εικόνα ηλικιωμένων ανθρώπων να τρώνε απʼ τα σκουπίδιαΜετά λύπης μουαισθάνομαι αηδία καιαγανάκτηση. Αισθάνομαι αηδιασμένος και αγανακτισμένος όταν παρατηρώ ότι δεν συμβαίνει τίποτα αποτελεσματικό, απέναντι σε όλα αυτά.
Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο άρχισε το 1989 ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία. Κανείς δεν έλεγε τίποτα. Και με την πάροδο του χρόνου, όλοι εξοικειωθήκαμε με το να βλέπουμε κάθε βράδυ στις ειδήσεις, σε απευθείας σύνδεση στις 20:00, την αρχή μιας γενοκτονίας μέσα από εικόνες σφαγών, βαρβαρότητων, γυναικών και παιδιών που κλαίνε.
Είκοσι τρία χρόνια αργότερα, βλέπουμε στην τηλεόραση την Ελλάδα, και μιλάμε για την Ελλάδα, με υποτιμητικά λόγια. Την ημέρα που έγραψα από κοινού με τη Σέρβα δημοσιογράφο Vesna Krstic ένα βιβλίο σχετικά με τους πολέμους της Γιουγκοσλαβίας, με τον τίτλο "Βαλκάνια",  νόμιζα ότι καταγράψαμε σε αυτό το βιβλίο την τελευταία έκφανση της φρίκης σε Ευρωπαϊκό έδαφος.
Ήμουν λάθος σε μεγάλο βαθμό, γιατί αν σήμερα δεν αντηχούν τα αληθινά όπλα στην Ελλάδα, κάποιοι χρησιμοποιούν όπλα ακόμα πιο καταστροφικά, και παρακολουθούν από την τηλεόραση την εξέλιξη του σχεδίου τους.
Κι όμως είμαι ακόμα σοκαρισμένος και αηδιασμένος. Θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι η Ελλάδα είναι μια γριά πόρνη που δραπέτευσε από ένα χαρέμι, κάπου στη νότια Ευρώπη. Ντροπή σε όσους το πιστεύουν αυτό, θεωρώντας ότι η Ελλάδα δεν θα μπορούσε ποτέ να συγκριθεί με οποιαδήποτε άλλη χώρα.
Όμως το πιο δραματικό για μένα είναι να ακούω και να διαβάζω τους Έλληνες που δεν ζουν πλέον στην Ελλάδα και δεν δείχνουν καμία συμπόνια, καμία αγάπη, καμία αλληλεγγύη, καμία συμπάθεια για τη χώρα τους και τα αδέλφια τους. Τα χείλη τους ψιθυρίζουν απλώς ότι η κατάσταση είναι σοβαρή, αλλά θεωρούν ότι όλη αυτή η κατολίσθηση του κράτους ήταν προβλέψιμη και αναμενόμενη. Πονάω διπλά και εκνευρίζομαι όταν συναντώ τέτοιους Έλληνες!
Δυστυχώς δεν βλέπω σημάδια ισχυρής αλληλεγγύης των Ελλήνων του εξωτερικού για τους Έλληνες στην Ελλάδα, ενώ θα ήθελα πολύ να διαβάζω, να ακούω, να βλέπω εκδηλώσεις συμπαράστασης.
Η αιτία της κρίσης στην Ελλάδα είναι ένα πολυπαραγοντικό ζήτημα.
Πρώτον, η κρίση αυτή είναι αποτέλεσμα συνεχών σφαλμάτων της πολιτικής τάξης που ποτέ δεν υπήρξε ώριμη. Η Ελληνική πολιτική τάξη γεννήθηκε μέσα στα ερείπια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Η Ελλάδα ήταν ακρωτηριασμένη και πεινασμένη από τη βάναυση γερμανική κατοχή και για αυτό έγινε το παιχνίδι των μεγάλων δυνάμεων. Ο Στάλιν την ήθελε στη ζώνη επιροής του, ωστόσο οι Δυτικοί Σύμμαχοι έβλεπαν διαφορετικά το ζήτημα.
Το αποτέλεσμα ήταν ένας δραματικός εμφύλιος πόλεμος. Στη συνέχεια η Ελλάδα τέθηκε υπό νατοϊκό έλεγχο, όπου τα νήματα κινούσαν οι ΗΠΑ. Η γεωγραφική της θέση στη Μεσόγειο ήταν ένα μείζον θέμα τη στιγμή μάλιστα που στη Μαύρη Θάλασσα ο σοβιετικός στόλος ενίσχυε διαρκώς τη δύναμη και το σθένος του.
Έτσι η ανώριμη Ελληνική Δημοκρατία αποτελούσε υποχείριο των Αμερικανικών δυνάμεων, ο οποίες προκειμένου να διαφυλάξουν τα στρατιωτικά τους συμφέροντα προτίμησαν τη δικτατορία, αντί για τη δημοκρατία στην Ελλάδα. Επιπλέον, η στάση της αμερικάνικης διπλωματίας τροφοδότησε παλιές αντιπαραθέσεις ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, λειτουργώντας ως ένας τρόπος για να εγκαθιδρυθεί μια διαρκής γεωπολιτική αστάθεια στην περιοχή αυτή της Ευρώπης, προς όφελος των αμερικανικών συμφερόντων.
Η Ελλάδα έχει γεννηθεί και επιβιώσει σε ένα ιδιόμορφο μη-σύστημα.
Καθόλη την περίοδο όπου η κατάσταση της ευρωπαϊκής οικονομίας ήταν βιώσιμη, η ελληνική πολιτική τάξη ήξερε ότι θα μπορούσε να συνεχίσει να διαχειρίζεται και να διοικεί τη χώρα αυτή με τον δικό της τρόπο. Ήταν η εποχή των ʽεξυπηρετήσεωνʼ μεταξύ φίλωνΠοιος όμωςθα είχε το θάρρος να αντιμετωπίσει κατάματα την πραγματικότητα; Ποιός δηλαδή θα επιχειρούσε να μεταμορφώσει την Ελλάδα σε μια σύγχρονη δημοκρατία, ώστε να είναι έτοιμη να ενταχθεί πλήρως στην Ευρώπη στο τέλος του εικοστού αιώνα;
Η Ελλάδα χρειαζόταν μια ουσιαστική διοικητική δομή με προσωπικό εκπαιδευμένο ώστε να διαχειριστεί αυτή την δημοκρατία, καθʼ ότι ηδημοκρατία είναι ένα διαχειριζόμενο μέγεθοςΣτην Ελλάδα όμωςκάθε εκλογή μετατράπηκε σε μία ιδιότυπη εξαγορά ψηφοφόρων,όπου ο νικητής των εκλογών προσφέρει απλόχερα θέσεις εργασίας, εύνοιες, και προνόμια σε εκείνους τους ψηφοφόρους που τον οδήγησαν στην εξουσία.
Η διοικητική αλυσίδα λειτουργούσε όλο και δυσκολότερα μέρα με τη μέρα, αφού παρεμποδίζονταν συνεχώς από τη βούληση και τις πολιτικές που εφαρμόζονταν ώστε να διατηρηθούν τα προνόμια των προσκείμενων στους κυβερνητικούς κύκλους αυλικών. Το χάσμα μεταξύ των απλών ανθρώπων και της άρχουσας τάξης διευρυνόταν δεκαετία με τη δεκαετία.
Η πολιτική ψευδοκολακεία αρχικά χαρακτήριζε το πρώτο διοικητικό επίπεδο, όμως εξαπλώθηκε μετέπειτα στο δεύτερο και στο τρίτο μολύνοντας τις διοικητικές δομές ολόκληρης της χώρας. Από την Αθήνα ως τα νησιά οι διοικητικές οδοί ήτανε αχανείς και η μετάδοση της πληροφορίας δεν ήταν δυνατό να συμβεί.
Επιπλέον, οι πολιτικές που εφαρμόζονταν σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο διατήρησαν την αύρα και τη φήμη της εκκλησίας, λόγω του αντιστάθηκε σθεναρά κατά την τουρκική κατοχή. Οι άνθρωποι αυτού του κράτους βρισκόντουσαν διαρκώς υπό ένα καθεστώς διοικητικού και πνευματικού εξουσιασμού σε βάθος χρόνου.
Κανένας πολιτικός δεν είχε το κουράγιο να διαχωρίσει την εκκλησία από το κράτος. Η εκκλησία όφειλε να πληρώνει φόρους. Πώς όμως να πληρώσει τους φόρους της η εκκλησία, όταν οι άρχουσες τάξεις συστηματικά παρέκαμπταν τις φορολογικές υποχρεώσεις της, υπερασπιζόμενες το δικαίωμα της σε ένα πρωτόγνωρο αφορολόγητο καθεστώς;
Μέσα σε αυτό το ιδιόμορφο πλαίσιο έπρεπε να δοθεί πάση θυσία στους Έλληνες το δικαίωμα και η υποχρέωση να γίνουν συνειδητοί και ισότιμοι πολίτες στην ελληνική κοινωνία, αντί να περιορίζονται στην πολιτική επαιτεία.
Από την εκπαίδευση ως την υγεία, επιτράπηκε να δημιουργηθεί μια κοινωνία όπου οι δωροδοκίες έγιναν μέρος της καθημερινότητας. Και αυτό ήταν δυνατό, επειδή η ελληνική πολιτική τάξη γνώριζε πάντα ότι οι Έλληνες είναι θαρραλέα και εργατικά άτομα.
Οι άνθρωποι ήταν σε θέση να εργαστούν υπερβάλλοντας εαυτόν ώστε να υποστηρίξουν την οικογένειά τους. Κι αυτό γιατί οι άνθρωποι ήξεραν τι επιφυλάσσει το μέλλον, αναφορικά με την εκπαίδευση, και την υγεία, που βρίσκονταν εγκλωβισμένες σε ένα καθημερινό καθεστώς ομηρίας.
Καθένας επιδίωκε πάντα να διασφαλίσει αυτό που είναι καλύτερο για την οικογένειά του. Και αν κάποιος ήθελε να βελτιώσει την ποιότητα ζωής του και να διευκολύνει την καθημερινότητά του, είχε μια μοναδική ευκαιρία: να συμμορφωθεί με τις ιδιοτροπίες των πολιτικών, διοικητικών και κοινωνικών δομών.
Η Ελλάδα υπήρξε πάντα χώρα διανοούμενων, καλλιτεχνών, δημοκρατικών ανθρώπων, που πάντα αγωνίζονταν για το μέλλον της χώρας τους, όπως η Μελίνα Μερκούρη, ο Λαμπράκης, ο Θεοδωράκης, ο Καζαντζάκης, ο Κακογιάννης, ο Κώστας Γαβράς, ο Αγγελόπουλος, η Ειρήνη Παπά... Αλλά, όσο διάσημοι κι αν ήταν αυτοί οι άνθρωποι, έπρεπε και αυτοί να αντιμετωπίσουν αυτές τις χίμαιρες που είχαν δηλητηριάσει την ατμόσφαιρα του ευρωπαϊκού μας λίκνου. Γιατί επρόκειτο για ένα χταπόδι με δηλητηριώδη πλοκάμια.
Παρʼ όλα αυτά η πολιτική και η εκκλησία δεν είναι αποκλειστικάυπεύθυνες για αυτή την κρίση.
Όσοι γνώριζαν το ελληνικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένου και του κόσμου των αγορών -αυτή η μη έννοια που δηλητηριάζει τις δημοκρατίες μας- επωφελήθηκαν σε μεγάλο βαθμό. Γνώριζαν τις αδυναμίες της χώρας και τη διαφθορά του συστήματος.
Έτσι άρχισαν μια άνευ προηγουμένου συντονισμένη επίθεση αποσκοπώντας στο ξεπούλημα μεγάλων τμήματων της Ελλάδας, ξεκινώντας από το λιμάνι του Πειραιά.
Στη συνέχεια, και αφού δε συνάντησαν κανενός είδους αντίδραση σε αυτά τους τα σχέδια, έβαλαν στο μάτι και το τραπεζικό σύστημα της χώρας για το οποίο γνώριζαν με οικονομικά κριτήρια ότι ήταν εύκολο να το καταπιούν με μια μπουκιά.
Ο Έλληνας καταναλωτής ήταν αιχμάλωτος των πιστωτικών του καρτών -οι οποίες μπορούμε να πούμε ότι αποτελούσαν την ιδιωτική συλλογή του καθενός- και οι Έλληνες τραπεζίτες πιάστηκαν όμηροι των πολλών και ποικίλων πιστοληπτικών τους προσφορών.
Εν ολίγοις, ο διεθνής χρηματοοικονομικός τομέας, γνώριζε ότι σε περίπτωση σοβαρής κρίσης, ο Έλληνας καταναλωτής δεν θα είναι σε θέση να πληρώσει τα χρέη του.
Ωστόσο για μια ακόμη φορά η Ελληνική πολιτική σκηνή δεν προσπάθησε καν να καθορίσει τη λήξη αυτής της παρτίδας.
Οι πολιτικοί άφησαν την κατάσταση να εξελιχθεί, γιατί τα προσωπικά τους οφέλη αυξάνονταν χρόνο με το χρόνο, ενώ κανένας ιεράρχης της εκκλησίας δεν έκανε έκκληση για επιστροφή στη λογική, όσο το κράτος άφηνε την εκκλησία στην ησυχία της.
Η σιωπή όμως ισούται με τη συνενοχή όπως λέει και η παροιμία.
Η εισαγόμενη κρίση από τις Ηνωμένες Πολιτείες μεταφέρθηκε σε πρώτη φάση στην Ελλάδα, γιατί ήταν η πιο ανίσχυρη και ανοχύρωτη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ήταν επίσης το ιδανικό ζωντανό πειραματόζωο, όπου θα μπορούσε να μετρηθούν συστηματικά σε πραγματικό χρόνο οι συνέπειες της εθνικής χρεοκοπίας στην καθημερινότητα.
Από τα γραφεία της Wall Street, τo City του Λονδίνου, ή την Φρανκφούρτη, θα μπορούσε κανείς να υπολογίσει μέρα με τη μέρα τον αριθμό των πτωχεύσεων και των αυτοκτονιών, και να μετρήσει ποσοτικά και ποιοτικά πόσο καιρό οι Έλληνες θα μπορούσαν να αντέξουν, χωρίς δουλειά, χωρίς χρήματα, χωρίς τρόφιμα, χωρίς κοινωνική ασφάλιση.
Γι 'αυτό το λόγο σήμερα η κατάσταση είναι πλέον δραματική.
Ενόψει των προσεχών εκλογών της 17ης Ιουνίου 2012, είμαι προσεκτικός γιατί δεν θέλω να δώσω απευθείας συμβουλές στους Έλληνες εκλογείς.
Πρώτον, επειδή δεν είμαι Έλληνας. Και για αυτό το λόγο δεν έχω κανένα δικαίωμα να υποδείξω στους Έλληνες τι πρέπει να ψηφίσουν.
Θα ήθελα απλώς να τους συμβουλέψω να επιδείξουν περισσότερο ανθρωπισμό και αλληλεγγύη.
Ελπίζω ότι το μίσος δεν θα γεννηθεί στην Ελλάδα, γιατί το μίσος δεν εξυπηρετεί κανένα σκοπό, εκτός από το να οδηγηθεί η χώρα στα πρόθυρα εμφυλίου πολέμου.
Πάνω απʼ όλαείμαστε όλοι οι άνθρωποι και έχουμε το δικαίωμα να ζούμε και να αναπνέουμε όπου και αν βρισκόμαστε, εφ' όσον σεβόμαστε το δίκαιο της χώρας και του διπλανού μας.
Πιστεύω, όμως, ότι είναι καιρός να δοθεί επιτέλους μια ευκαιρία στους νέους ανθρώπους της Ελλάδας. Και να είναι αυτή η νέα γενιά που θα δώσει στην Ελλάδα την κατεύθυνση του μέλλοντος.
Η Ελλάδα χρειάζεται μια ισότιμη κοινωνία, η οποία θα οδηγηθεί προς την νεωτερικότητα τηρώντας τα έθιμα, τις συνήθειες και τις ελληνικές παραδόσεις.
Η Ελλάδα, όπως και πολλές χώρες της Ευρώπης, χρειάζεται μια νέα πνοή!
Η Ελλάδα δεν είναι νεκρή, και θα ανακτήσει την αναπνοή της, αν όλοι οι Έλληνες εγγυηθούν την αλληλεγγύη και την ενότητα! Όλοι οι Έλληνες!



Jose Manuel Lamarque



Eίμαι δημοσιογράφος, εξειδικευμένος σε ευρωπαϊκά θέματα, και θέματα γεωπολιτικής. Όντας αντιμέτωπος με την κατάσταση στην Ελλάδα, αναρωτήθηκα πώς μπορώ να βοηθήσω θέτοντας τον εαυτό μου στην υπηρεσία του ελληνικού λαού. Ο καλύτερος τρόπος ήταν να μιλήσω απευθείας στους Έλληνες και σε όλους όσους αγαπούν αυτή τη χώρα, μέσω ενός Blogg. Μια τέτοια πλατφόρμα ελευθερίας λόγου μου δίνει την ευκαιρία να μεταφέρω τις σκέψεις μου, τις ιδέες μου και την αγάπη μου για την Ελλάδα. Πιστεύω σε όλες τις πρωτοβουλίες υπέρ αυτής της χώρας, γιατί πρέπει οπωσδήποτε να διασώσουμε και να ξαναδώσουμε την ελπίδα στον ελληνικό λαό, ώστε να του δείξουμε ότι δεν είναι μόνος. Ακόμα κι αν η συνεισφορά μου είναι μια σταγόνα στη Μεσόγειο, πιστεύω ότι το άθροισμα των σταγόνων  μπορεί να γίνει ένα ποτάμι. J.M.L.
*Mετάφραση στα ελληνικά: Λάζαρος Μαυροματίδης



mercredi 13 juin 2012

Un jeu de dupes !




L’Europe de ce début de 21ème siècle est la fille du 19ème siècle. Entre les deux, la période du 20ème siècle a permis des progrès incroyables, grâce aux guerres surtout, et des avancées sociales conséquentes dans les pays développés. Les décolonisations successives ont donné naissance à des états qui pour certains sont devenus des pays émergents. Mais le 20ème siècle n’était pas un siècle de conclusion, plutôt un siècle de réflexion.

Nous sommes restés sur des bases  venues du 19ème siècle. Entre autre le concept de faillite. Le mot est tabou, car il reste dans les mémoires ces exemples d’hommes de bon niveau social se tirant une balle dans la tête, afin de ne pas avoir à supporter la honte et les regards méprisants de leur entourage.

Et le tabou perdure. La faillite d’un état peut-être une réalité, mais il n’en est aucunement question dans la réalité. La faillite reste synonyme de mort. Et la mort d’un état rôde au dessus de nos têtes, entretenue par les médias, les politiques et le monde de la finance. Tout sauf une faillite. Alors, si on ne peut plus combler un déficit, autant vendre l’état au mieux offrant, quel qu’il soit.

C’est la triste réalité de l’Europe. Et l’on peut entendre des voix autorisées, lancer de telles idées, afin surtout, de ne pas avoir à traiter la faillite d’un état. Certains économistes ou journalistes français suggèrent de céder la Grèce à la Turquie, par exemple. Sans se demander si la Turquie désire hériter de la Grèce. Donc les théories les plus folles circulent, dans un monde devenu fou.

Shakespeare écrit dans Timon d’Athènes : «  le monde est fait d’aveugles, gouvernés par des fous… »

Aujourd’hui l’aveuglement des élites, la folie d’une gouvernance, tout ceci situe l’homme entre le proxénétisme et la prostitution. Il est capable de prostituer quiconque pour son propre intérêt, et se prostituer lui-même, toujours pour son intérêt propre.

A force de n’avoir jamais voulu régler les questions historiques du passé et, prendre en compte le quotidien des peuples, l’Union européenne en autre, doit faire face à la plus grave crise de sa jeune histoire.

Si les pères de l’Europe ont fait une œuvre unique au monde, basée sur l’humanisme, la paix et la liberté, ils l’ont aussi fait afin de préserver ce territoire si proche des pays annexés par Staline, et bien éloignés des Etats-Unis. Donc, quelque part, Staline est sans le savoir, un père de l’Europe.

En 1957, le français Pierre Mendes-France mettait en garde cette Europe qui allait vers la libre circulation des capitaux, sans se soucier du devenir des peuples. La tumeur était naissante. Aujourd’hui, ce n’est plus une tumeur mais un cancer qui ronge jour après jour l’Europe. On prête 100 milliards d’euros à l’Espagne, pour sauver ses banques, pas les espagnols, et l’on prête sans contraintes. Alors que les grecs subissent contraintes après contraintes. Deux poids, deux mesures, mais il s’agit des banques, pas des peuples.
Nicosie va demander l’aide européenne pour une de ses banques qui n’est plus capitalisée, et Nicosie tremble car elle prendra dans deux semaines la tête de l’Union européenne.

En marquant un temps d’arrêt à de telles nouvelles, n’est ce pas l’occasion de se demander si nous ne sommes pas prisonniers d’un jeu de dupes ?

A la dernière minute, Nicosie appelle à l’aide, tout comme Madrid, ou Athènes, Lisbonne, Dublin, et les autres capitales qui viendront bientôt tambouriner à la porte de Bruxelles. Bruxelles qui est toujours prompte à éteindre les feux financiers, mais jamais ne se penche sur la réalité que vit un peuple jour après jour dans un pays en ruine.

L’Europe de demain sera l’Europe des peuples d’Europe, ou ne sera plus. Il y a plus de 15 ans, quand on parlait de fédération européenne, tout le monde hurlait, il n’en était pas question. Et maintenant, des voix le disent clairement, la solution serait une fédération européenne. Et pourquoi une fédération ?... Pourquoi prendre un modèle existant, et construire avec les cendres de la maison Europe qui vient de brûler ?

N’y a-t-il personne pour imaginer un autre système, une autre façon de continuer la construction européenne, en gardant l’acquis communautaire, c'est-à-dire l’aspect législatif et juridique, et travaillant sur le droit de tous les peuples d’Europe.

Jeu de dupes ?...

Entre ceux qui ont été ravis de pouvoir jouer au monopoly à taille réelle, et ceux qui ont pu jouer aux échecs à taille réelle aussi, le résultat s’appelle la crise, et les dupes sont les peuples d’Europe. Du crédit facile à la consommation, on a offert aux peuples d’Europe des sucettes et des rêves de paix et de libertés convertibles dans toutes les monnaies fortes.
Mais quand le jeu se brise, c’est le cœur du peuple qui s’enflamme, quand il s’aperçoit qu’il a été le dupe payeur, mais le dupe quand même.

Personne n’a de solutions, personne. Et c’est l’Europe des Danaïdes versant sans fin de l’eau dans un tonneau sans fond. Elles le faisaient aux enfers. L’enfer, c’est aujourd’hui. Chaque jour qui passe est un jour de trop. Nous ne sommes pas au bord du gouffre, nous sommes dans le gouffre, et personne n’a la solution pour remonter. Cela peut durer longtemps, car les Danaïdes sont nombreuses.

L’avenir de l’Europe appartient donc aux peuples d’Europe, et ce sont les peuples qu’il va falloir écouter, avant qu’ils ne se fassent écouter. Quant aux élites, il y a bien longtemps qu’elles se taisent et se terrent, de peur de vivre le quotidien des peuples.

A ce jour, nous savons. C’est un jeu de dupes.


Translation by  Lazaros MAVROMATIDIS




Το παιχνίδι των ανόητων σκλάβων!




Η Ευρώπη του 21ου αιώνα είναι απόγονος της Ευρώπης του 19ου αιώνα. Μεταξύ των δύο, μεσολάβησε η περίοδος του 20ού αιώνα που χαρακτηρίστηκε από μια απίστευτη σε ταχύτητα πρόοδο, ιδίως λόγω των δύο παγκοσμίων πολέμων και της κοινωνικής εξέλιξης που επακολούθησε στις ανεπτυγμένες χώρες. Η συνεχής διαδικασία αποαποικιοποίησης προκάλεσε τη γέννηση νέων κρατών που για κάποιους αποτελούν τις αναπτυσσόμενες χώρες. Δυστυχώς όμως ο 20ός αιώνας ήταν απλώς ένας αιώνας συμπερασμάτων και όχι ένας αιώνας προβληματισμού.

Διατηρήσαμε τις βάσεις του 19ο αιώνα. Μεταξύ άλλων διατηρήθηκε και η έννοια της χρεοκοπίας. Η λέξη αυτή πάντα αποτελούσε ταμπού, όπως θυμόμαστε και από τα παραδείγματα ανθρώπων καλής κοινωνικής θέσης που αυτοπυροβολούνταν στο κεφάλι ευρισκόμενα σε καθεστώς χρεοκοπίας, έτσι ώστε να μην χρειάζεται να ντρέπονται για τις περιφρονητικές ματιές των γύρω τους.

Και αυτό το ταμπού παραμένει ακόμη και σήμερα. Η χρεοκοπία ενός κράτους μπορεί να είναι μια πραγματικότητα, αλλά δεν είναι ένα ουσιαστικό ζήτημα. Η πτώχευση παραμένει συνώνυμο του θανάτου. Και ο θάνατος ενός κράτους καραδοκεί συνέχεια, ενώ παράλληλα τροφοδοτείται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, και τον πολιτικό και οικονομικό κόσμο. Ακούμε όλα τα δυνατά σενάρια εκτός από αυτό της πτώχευσης. Έτσι, αν ένα κράτος δεν μπορεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του στους πιστωτές του, τότε καλείται να ξεπουλήσει ο,τι θα μπορούσε πουληθεί.

Αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα της Ευρώπης του σήμερα. Και μπορούμε πλέον να ακούμε αυστηρές φωνές που εκφράζουν τις πιο απίθανες ιδέες προκειμένου να εξαφανιστεί η ιδέα της πτώχευσης ενός κράτους. Για παράδειγμα, ορισμένοι Γάλλοι οικονομολόγοι ή δημοσιογράφοι προτείνουν να πουληθεί ένα μέρος της Ελλάδας στην Τουρκία. Χωρίς να αναρωτιούνται εάν η Τουρκία επιθυμεί να αγοράσει την Ελλάδα και τι θα σημάνει μια τέτοια πώληση για την ίδια την Ελλάδα. Έτσι, τα πιο απίθανα και σχιζοφρενικά σενάρια κυκλοφορούν, σε έναν κόσμο που χάνει σιγά σιγά και τα τελευταία ψίγματα λογικής.

Ο Σαίξπηρ έγραψε στο έργο του Τίμων ο Αθηναίος: "Ο κόσμος απαρτίζεται από τυφλούς, που κυβερνιούνται από ανόητους ..."


Σήμερα, η τύφλωση των ελίτ σε συνδυασμό με την τρέλα των κυβερνούντων, τοποθετούν το σύγχρονο άνθρωπο ανάμεσα στη μαστροπεία και την πορνεία. Το ίδιο το σύστημα είναι σε θέση να εκπορνεύει τον οποιδήποτε για το δικό του συμφέρον, και παράλληλα καθείς είναι διατεθημένος να εκπορνευτεί ο ίδιος, προκειμένου να φτάσει στην επίτευξη του δικού του προσωπικού στόχου.


Δεδομένου λοιπόν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ποτέ δεν θέλησε να αντιμετωπίσει το ιστορικό της παρελθόν συνεξετάζοντας και την καθημερινότητα των λαών της, αντιμετωπίζει σήμερα τη χειρότερη κρίση στη νεότερη ιστορία της.

Αν οι πατέρες της Ευρώπης μέσω της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης κατόρθωσαν να φτιάξουν ένα μοναδικό έργο, που βασίζεται στον ανθρωπισμό, την ειρήνη και την ελευθερία του ατόμου, αυτό το έκαναν γιατί ήθελαν να διατηρηθεί αληθινά ελεύθερη αυτή η γη που βρίσκεται τόσο κοντά στις χώρες που προσαρτήθηκαν από τον Στάλιν, και τόσο μακριά από τις Ηνωμένες Πολιτείες που συνεχώς επεδίωκαν να ασκήσουν την επιροή τους.Έτσι, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ο Στάλιν εν αγνοία του είναι ο πατέρας της Ευρώπης.

Το 1957, ο Γάλλος Pierre Mend
es-France προειδοποίησε την Ευρώπη ότι κατευθύνονταν προς την πολιτική απελευθέρωση τις διακίνησης κεφαλαίων, χωρίς να μεριμνά για το μέλλον των λαών της. Το καρκίνωμα μόλις είχε γεννηθεί. Σήμερα, δεν είναι πια ένα μικρό καρκίνωμα, αλλά ένας καρκίνος ισχυρός που αναπτύσσεται με γεωμετρική πρόοδο, μέρα με τη μέρα. Δανείζουμε χωρίς περιορισμούς 100 δισεκατομμύρια ευρώ στην Ισπανία, για να σώσει τις τράπεζές της, και όχι τον Ισπανικό λαό. Ενώ παράλληλα οι Έλληνες υπόκεινται μια πρωτόγνωρη λιτότητα που αυξάνεται μέρα με τη μέρα. Δύο μέτρα και δυο σταθμά, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι οι τράπεζες αυτές που διασώζονται και όχι οι άνθρωποι.

Πρόσφατα μάθαμε ότι η Λευκωσία θα επιδιώξει την υποστήριξη της ΕΕ για την ανακεφαλαιοποίηση μιας από τις τράπεζές της, και μάλιστα τρέμει γιατί σε δύο εβδομάδες θα αναλάβει τα ηνία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Με την ευκαιρία θα ήθελα να ρωτήσω ανάμεσα σε αυτές τις ειδήσεις, αν είμαστε τελικά αιχμάλωτοι ή ανόητοι;

Τις τελευταίες μέρες επιβεβαιώθηκε ότι η Λευκωσία, σύντομα θα χτυπήσει την πόρτα των Βρυξελλών.όπως ακριβώς έκαναν και η Αθήνα, η Μαδρίτη, η Λισαβώνα, το Δουβλίνο και θα κάνουν και οι υπόλοιπες χώρες που η κρίση σύντομα θα τις αγγίξει. Οι Βρυξέλλες φροντίζουν πάντα για τη γρήγορη κατάσβεση των οικονομικών πυρκαγιών, αλλά ποτέ δεν αντικρύζουν την πραγματικότητα, ότι δηλαδή οι άνθρωποι ζουν μέρα με τη μέρα σε μια χώρα ερείπιο.

Η Ευρώπη του αύριο θα είναι ή τελικά δεν θα είναι η Ευρώπη των λαών της Ευρώπης. Εδώ και πάνω από 15 χρόνια, όταν μιλούσαμε για ευρωπαϊκή ομοσπονδία, όλοι αντιδρούσαν.Και τώρα οι φωνές που λένε σαφώς ότι η λύση θα ήταν μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία πληθαίνουν. Και γιατί μια ομοσπονδία; Γιατί να βασιστείς σε ένα υπάρχον μοντέλο, και να οικοδομήσεις κατι καινούργιο με τις στάχτες της Ευρώπης τη στιγμή που το σπίτι έχει μόλις καεί;

Υπάρχει κανείς που να μπορεί να φανταστεί ένα άλλο σύστημα, έναν άλλο τρόπο ώστε να συνεχιστεί η οικοδόμηση της Ευρώπης, διατηρώντας το κοινοτικό κεκτημένο, δηλαδή το δεοντολογικό και νομικό πλαίσιο, ώστε όλοι να εργάζονται για τα δικαίωματα των λαών της Ευρώπης.


Μήπως εν τέλει παίζουμε το παιχνίδι των ανόητων σκλάβων;

Γιατί σήμερα υπάρχουν εκείνοι που ενθουσιάζονται όταν παίζουν Monopoly σε πραγματικό μέγεθος, και εκείνοι που θα μπορούσαν να παίξουν σκάκι και στην πραγματική ζωή. Το αποτέλεσμα αυτών των παιχνιδίων ονομάζεται κρίση, και οι ανόητοι σκλάβοι είναι οι λαοί της Ευρώπης. Μέσα από τη μετατροπή τους σε εύκολη καταναλωτική ομάδα, οι λαοί της Ευρώπης γαλουχήθηκαν γλείφοντας το γλειφιτζούρι της ειρήνης και της ελευθερίας που πήρε τη μορφή των ισχυρών νομισμάτων.

Αλλά όταν το παιχνίδι είναι στημένο, είναι η καρδιά των ανθρώπων που αναφλέγεται πρώτη, όταν συνειδητοποιεί ότι εξαπατήθηκε και τώρα πρέπει να πληρώσουν τα χρέη τους σαν ανόητος σκλάβος.

Κανείς δεν έχει λύσεις να προτείνει. Και είναι η Ευρώπη των Δαναΐδων που ρίχνει συνεχώς ατέλειωτα λίτρα νερού σε ένα απύθμενο πηγάδι. Το έκαναν αυτό στην κόλαση. Κόλαση είναι και το σήμερα.. Δεν είμαστε στο χείλος του γκρεμού, είμαστε μέσα στο γκρεμό και κανείς δεν έχει τη λύση για να ανεβούμε. Μπορεί να διαρκέσει πολύ καιρό αυτή η κόλαση, διότι οι Δαναΐδες είναι πολλές.

Το μέλλον της Ευρώπης όμως εξαρτάται από τους λαούς της Ευρώπης, και γι αυτό οι άνθρωποι θα πρέπει να ακούσουν, πριν ακουστούν. Όσο για τις ελίτ, εδώ και πολύ καιρό είναι σιωπηλές και κρύβονται, γιατί φοβούνται μη ζήσουν τις ζωές των λαών.

Σήμερα όμως εμείς το γνωρίζουμε. Όλο αυτό είναι το παιχνίδι των ανόητων σκλάβων.



A fool's game!

The Europe of the early 21st century is the daughter of the 19th century. Between the two, the period of the 20th century allowed incredible progress, especially through the wars, and social progress in developed countries consistent. Decolonization gave rise to successive statements that have become some of developing countries. But the 20th century was not a century of conclusion, rather a century of reflection.

We stayed on bases from around the 19th century. Among others the concept of bankruptcy. The word is taboo, as it is remembered these examples of men of good social standing shooting himself in the head, so he does not have to bear the shame and scornful glances from those around.

And the taboo persists. The bankruptcy of a state may be a reality, but it is no question in reality. Bankruptcy remains synonymous with death. And the death of a state prowling above our heads, fueled by the media, political and financial world. Everything but not a bankruptcy. So if you can not make up a deficit, as the state sell the best offer, whatever it is.

This is the sad reality of Europe. And you can hear voices of authority, initiate such ideas, especially so, not having to deal with the bankruptcy of a state. Some french economists and journalists suggest to give Greece to Turkey, for example. Without wondering if Turkey wishes to inherit Greece. So the wildest theories are circulating, in a world gone mad.

Shakespeare wrote in Timon of Athens: "The world is blind, ruled by fools ..."

Today the blindness of the elites, the folly of governance, all this is the man between pimping and prostitution. It is able of prostituting for his own interest, and to prostitute himself, always for its own sake.

By dint of never having wanted to address the historical past and consider the lives of peoples, the European Union in the other, is facing the worst crisis in its young history.

If the fathers of Europe have a unique work, based on humanism, peace and freedom, they have also done to preserve this land so close to the countries annexed by Stalin, and well away from United States. So somewhere, Stalin is unknowingly a father of Europe.

In 1957, the French Pierre Mendes-France warned that Europe was going to the free movement of capital, without worrying about the future of peoples. The tumor was emerging. Today, it is not a tumor but a cancer in Europe every day. It lends EUR 100 billion to Spain, to save its banks, not Spanish, and it lends without constraints. While the Greeks suffer stresses after stress. Two weights, two measures, but for banks, not people.
Nicosia will seek EU support for its bank no longer capitalized, Nicosia quivered as it will be in two weeks the head of the European Union.

By marking a pause in such news, is not it the opportunity to ask if we are not prisoners of a fool's game?

At the last minute, Nicosia call for help, like Madrid or Athens, Lisbon, Dublin, and other capitals that will soon be pounding on the door of Brussels. Brussels is always quick to extinguish financial fires, but never looks at the reality that people live day after day in a country in ruins.

The Europe of tomorrow will be the Europe of the peoples of Europe, or will not be. There are over 15 years, when talking about European federation, everybody was screaming, there was no question. And now voices are saying clearly, the solution would be a European federation. And why a federation? ... Why take an existing model, and build with the ashes of Europe that the house has just burned?

Is there no one to imagine another system, another way to continue the construction of Europe, keeping the acquis communautaire, ie the normative and legal, and working on the right of all the peoples of Europe.

Fool's game? ...

Between those who were excited to play Monopoly in real size, and those who could play chess as life-size, the result is called the crisis, and the dupes are the peoples of Europe. Easy credit for consumption, were offered to people in Europe lollipops and dreams of peace and freedom in all convertible hard currencies.
But when the game is broken, it is the heart of the people who ignites, when he realizes he was fooled the payer, but tricks him anyway.

No one has solutions, no one. And it's Europe of the Danaides pouring endless water in a bottomless pit. They did so to hell. Hell is today. Each day that passes is one day too. We are not on the brink, we are in the gulf, and nobody has the solution to ascend. It can last long because the Danaides are many.

The future of Europe is up to the peoples of Europe, and it is the people we will have to listen, before they ask to be listened. As for the elite, long ago they are silent and are hiding, afraid to live the lives of peoples.

To date, we know. It is a fool's game.