L’Europe de ce début de 21ème
siècle est la fille du 19ème siècle. Entre les deux, la période du
20ème siècle a permis des progrès incroyables, grâce aux guerres surtout,
et des avancées sociales conséquentes dans les pays développés. Les
décolonisations successives ont donné naissance à des états qui pour certains
sont devenus des pays émergents. Mais le 20ème siècle n’était pas un
siècle de conclusion, plutôt un siècle de réflexion.
Nous sommes restés sur des
bases venues du 19ème siècle.
Entre autre le concept de faillite. Le mot est tabou, car il reste dans les
mémoires ces exemples d’hommes de bon niveau social se tirant une balle dans la
tête, afin de ne pas avoir à supporter la honte et les regards méprisants de
leur entourage.
Et le tabou perdure. La
faillite d’un état peut-être une réalité, mais il n’en est aucunement question
dans la réalité. La faillite reste synonyme de mort. Et la mort d’un état rôde
au dessus de nos têtes, entretenue par les médias, les politiques et le monde
de la finance. Tout sauf une faillite. Alors, si on ne peut plus combler un
déficit, autant vendre l’état au mieux offrant, quel qu’il soit.
C’est la triste réalité de
l’Europe. Et l’on peut entendre des voix autorisées, lancer de telles idées,
afin surtout, de ne pas avoir à traiter la faillite d’un état. Certains économistes
ou journalistes français suggèrent de céder la Grèce à la Turquie, par exemple.
Sans se demander si la Turquie désire hériter de la Grèce. Donc les théories
les plus folles circulent, dans un monde devenu fou.
Shakespeare écrit dans
Timon d’Athènes : « le monde est fait d’aveugles, gouvernés par des
fous… »
Aujourd’hui l’aveuglement
des élites, la folie d’une gouvernance, tout ceci situe l’homme entre le
proxénétisme et la prostitution. Il est capable de prostituer quiconque pour
son propre intérêt, et se prostituer lui-même, toujours pour son intérêt
propre.
A force de n’avoir jamais
voulu régler les questions historiques du passé et, prendre en compte le
quotidien des peuples, l’Union européenne en autre, doit faire face à la plus grave
crise de sa jeune histoire.
Si les pères de l’Europe
ont fait une œuvre unique au monde, basée sur l’humanisme, la paix et la
liberté, ils l’ont aussi fait afin de préserver ce territoire si proche des
pays annexés par Staline, et bien éloignés des Etats-Unis. Donc, quelque part,
Staline est sans le savoir, un père de l’Europe.
En 1957, le français
Pierre Mendes-France mettait en garde cette Europe qui allait vers la libre
circulation des capitaux, sans se soucier du devenir des peuples. La tumeur
était naissante. Aujourd’hui, ce n’est plus une tumeur mais un cancer qui ronge
jour après jour l’Europe. On prête 100 milliards d’euros à l’Espagne, pour
sauver ses banques, pas les espagnols, et l’on prête sans contraintes. Alors
que les grecs subissent contraintes après contraintes. Deux poids, deux
mesures, mais il s’agit des banques, pas des peuples.
Nicosie va demander l’aide
européenne pour une de ses banques qui n’est plus capitalisée, et Nicosie
tremble car elle prendra dans deux semaines la tête de l’Union européenne.
En marquant un temps d’arrêt
à de telles nouvelles, n’est ce pas l’occasion de se demander si nous ne sommes
pas prisonniers d’un jeu de dupes ?
A la dernière minute,
Nicosie appelle à l’aide, tout comme Madrid, ou Athènes, Lisbonne, Dublin, et
les autres capitales qui viendront bientôt tambouriner à la porte de Bruxelles.
Bruxelles qui est toujours prompte à éteindre les feux financiers, mais jamais
ne se penche sur la réalité que vit un peuple jour après jour dans un pays en
ruine.
L’Europe de demain sera l’Europe
des peuples d’Europe, ou ne sera plus. Il y a plus de 15 ans, quand on parlait
de fédération européenne, tout le monde hurlait, il n’en était pas question. Et
maintenant, des voix le disent clairement, la solution serait une fédération
européenne. Et pourquoi une fédération ?... Pourquoi prendre un modèle
existant, et construire avec les cendres de la maison Europe qui vient de brûler ?
N’y a-t-il personne pour
imaginer un autre système, une autre façon de continuer la construction
européenne, en gardant l’acquis communautaire, c'est-à-dire l’aspect législatif
et juridique, et travaillant sur le droit de tous les peuples d’Europe.
Jeu de dupes ?...
Entre ceux qui ont été
ravis de pouvoir jouer au monopoly à taille réelle, et ceux qui ont pu jouer aux
échecs à taille réelle aussi, le résultat s’appelle la crise, et les dupes sont
les peuples d’Europe. Du crédit facile à la consommation, on a offert aux
peuples d’Europe des sucettes et des rêves de paix et de libertés convertibles
dans toutes les monnaies fortes.
Mais quand le jeu se
brise, c’est le cœur du peuple qui s’enflamme, quand il s’aperçoit qu’il a été
le dupe payeur, mais le dupe quand même.
Personne n’a de solutions,
personne. Et c’est l’Europe des Danaïdes versant sans fin de l’eau dans un
tonneau sans fond. Elles le faisaient aux enfers. L’enfer, c’est aujourd’hui.
Chaque jour qui passe est un jour de trop. Nous ne sommes pas au bord du
gouffre, nous sommes dans le gouffre, et personne n’a la solution pour
remonter. Cela peut durer longtemps, car les Danaïdes sont nombreuses.
L’avenir de l’Europe
appartient donc aux peuples d’Europe, et ce sont les peuples qu’il va falloir
écouter, avant qu’ils ne se fassent écouter. Quant aux élites, il y a bien
longtemps qu’elles se taisent et se terrent, de peur de vivre le quotidien des
peuples.
A ce jour, nous savons. C’est
un jeu de dupes.
Translation by Lazaros MAVROMATIDIS
Το παιχνίδι των ανόητων σκλάβων!
Η Ευρώπη του 21ου αιώνα είναι απόγονος της Ευρώπης του 19ου αιώνα. Μεταξύ των δύο, μεσολάβησε η περίοδος του 20ού αιώνα που χαρακτηρίστηκε από μια απίστευτη σε ταχύτητα πρόοδο, ιδίως λόγω των δύο παγκοσμίων πολέμων και της κοινωνικής εξέλιξης που επακολούθησε στις ανεπτυγμένες χώρες. Η συνεχής διαδικασία αποαποικιοποίησης προκάλεσε τη γέννηση νέων κρατών που για κάποιους αποτελούν τις αναπτυσσόμενες χώρες. Δυστυχώς όμως ο 20ός αιώνας ήταν απλώς ένας αιώνας συμπερασμάτων και όχι ένας αιώνας προβληματισμού.
Διατηρήσαμε τις βάσεις του 19ο αιώνα. Μεταξύ άλλων διατηρήθηκε και η έννοια της χρεοκοπίας. Η λέξη αυτή πάντα αποτελούσε ταμπού, όπως θυμόμαστε και από τα παραδείγματα ανθρώπων καλής κοινωνικής θέσης που αυτοπυροβολούνταν στο κεφάλι ευρισκόμενα σε καθεστώς χρεοκοπίας, έτσι ώστε να μην χρειάζεται να ντρέπονται για τις περιφρονητικές ματιές των γύρω τους.
Και αυτό το ταμπού παραμένει ακόμη και σήμερα. Η χρεοκοπία ενός κράτους μπορεί να είναι μια πραγματικότητα, αλλά δεν είναι ένα ουσιαστικό ζήτημα. Η πτώχευση παραμένει συνώνυμο του θανάτου. Και ο θάνατος ενός κράτους καραδοκεί συνέχεια, ενώ παράλληλα τροφοδοτείται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, και τον πολιτικό και οικονομικό κόσμο. Ακούμε όλα τα δυνατά σενάρια εκτός από αυτό της πτώχευσης. Έτσι, αν ένα κράτος δεν μπορεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του στους πιστωτές του, τότε καλείται να ξεπουλήσει ο,τι θα μπορούσε πουληθεί.
Αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα της Ευρώπης του σήμερα. Και μπορούμε πλέον να ακούμε αυστηρές φωνές που εκφράζουν τις πιο απίθανες ιδέες προκειμένου να εξαφανιστεί η ιδέα της πτώχευσης ενός κράτους. Για παράδειγμα, ορισμένοι Γάλλοι οικονομολόγοι ή δημοσιογράφοι προτείνουν να πουληθεί ένα μέρος της Ελλάδας στην Τουρκία. Χωρίς να αναρωτιούνται εάν η Τουρκία επιθυμεί να αγοράσει την Ελλάδα και τι θα σημάνει μια τέτοια πώληση για την ίδια την Ελλάδα. Έτσι, τα πιο απίθανα και σχιζοφρενικά σενάρια κυκλοφορούν, σε έναν κόσμο που χάνει σιγά σιγά και τα τελευταία ψίγματα λογικής.
Ο Σαίξπηρ έγραψε στο έργο του Τίμων ο Αθηναίος: "Ο κόσμος απαρτίζεται από τυφλούς, που κυβερνιούνται από ανόητους ..."
Σήμερα, η τύφλωση των ελίτ σε συνδυασμό με την τρέλα των κυβερνούντων, τοποθετούν το σύγχρονο άνθρωπο ανάμεσα στη μαστροπεία και την πορνεία. Το ίδιο το σύστημα είναι σε θέση να εκπορνεύει τον οποιδήποτε για το δικό του συμφέρον, και παράλληλα καθείς είναι διατεθημένος να εκπορνευτεί ο ίδιος, προκειμένου να φτάσει στην επίτευξη του δικού του προσωπικού στόχου.
Δεδομένου λοιπόν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ποτέ δεν θέλησε να αντιμετωπίσει το ιστορικό της παρελθόν συνεξετάζοντας και την καθημερινότητα των λαών της, αντιμετωπίζει σήμερα τη χειρότερη κρίση στη νεότερη ιστορία της.
Αν οι πατέρες της Ευρώπης μέσω της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης κατόρθωσαν να φτιάξουν ένα μοναδικό έργο, που βασίζεται στον ανθρωπισμό, την ειρήνη και την ελευθερία του ατόμου, αυτό το έκαναν γιατί ήθελαν να διατηρηθεί αληθινά ελεύθερη αυτή η γη που βρίσκεται τόσο κοντά στις χώρες που προσαρτήθηκαν από τον Στάλιν, και τόσο μακριά από τις Ηνωμένες Πολιτείες που συνεχώς επεδίωκαν να ασκήσουν την επιροή τους.Έτσι, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ο Στάλιν εν αγνοία του είναι ο πατέρας της Ευρώπης.
Το 1957, ο Γάλλος Pierre Mendes-France προειδοποίησε την Ευρώπη ότι κατευθύνονταν προς την πολιτική απελευθέρωση τις διακίνησης κεφαλαίων, χωρίς να μεριμνά για το μέλλον των λαών της. Το καρκίνωμα μόλις είχε γεννηθεί. Σήμερα, δεν είναι πια ένα μικρό καρκίνωμα, αλλά ένας καρκίνος ισχυρός που αναπτύσσεται με γεωμετρική πρόοδο, μέρα με τη μέρα. Δανείζουμε χωρίς περιορισμούς 100 δισεκατομμύρια ευρώ στην Ισπανία, για να σώσει τις τράπεζές της, και όχι τον Ισπανικό λαό. Ενώ παράλληλα οι Έλληνες υπόκεινται μια πρωτόγνωρη λιτότητα που αυξάνεται μέρα με τη μέρα. Δύο μέτρα και δυο σταθμά, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι οι τράπεζες αυτές που διασώζονται και όχι οι άνθρωποι.
Πρόσφατα μάθαμε ότι η Λευκωσία θα επιδιώξει την υποστήριξη της ΕΕ για την ανακεφαλαιοποίηση μιας από τις τράπεζές της, και μάλιστα τρέμει γιατί σε δύο εβδομάδες θα αναλάβει τα ηνία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Με την ευκαιρία θα ήθελα να ρωτήσω ανάμεσα σε αυτές τις ειδήσεις, αν είμαστε τελικά αιχμάλωτοι ή ανόητοι;
Τις τελευταίες μέρες επιβεβαιώθηκε ότι η Λευκωσία, σύντομα θα χτυπήσει την πόρτα των Βρυξελλών.όπως ακριβώς έκαναν και η Αθήνα, η Μαδρίτη, η Λισαβώνα, το Δουβλίνο και θα κάνουν και οι υπόλοιπες χώρες που η κρίση σύντομα θα τις αγγίξει. Οι Βρυξέλλες φροντίζουν πάντα για τη γρήγορη κατάσβεση των οικονομικών πυρκαγιών, αλλά ποτέ δεν αντικρύζουν την πραγματικότητα, ότι δηλαδή οι άνθρωποι ζουν μέρα με τη μέρα σε μια χώρα ερείπιο.
Η Ευρώπη του αύριο θα είναι ή τελικά δεν θα είναι η Ευρώπη των λαών της Ευρώπης. Εδώ και πάνω από 15 χρόνια, όταν μιλούσαμε για ευρωπαϊκή ομοσπονδία, όλοι αντιδρούσαν.Και τώρα οι φωνές που λένε σαφώς ότι η λύση θα ήταν μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία πληθαίνουν. Και γιατί μια ομοσπονδία; Γιατί να βασιστείς σε ένα υπάρχον μοντέλο, και να οικοδομήσεις κατι καινούργιο με τις στάχτες της Ευρώπης τη στιγμή που το σπίτι έχει μόλις καεί;
Υπάρχει κανείς που να μπορεί να φανταστεί ένα άλλο σύστημα, έναν άλλο τρόπο ώστε να συνεχιστεί η οικοδόμηση της Ευρώπης, διατηρώντας το κοινοτικό κεκτημένο, δηλαδή το δεοντολογικό και νομικό πλαίσιο, ώστε όλοι να εργάζονται για τα δικαίωματα των λαών της Ευρώπης.
Μήπως εν τέλει παίζουμε το παιχνίδι των ανόητων σκλάβων;
Γιατί σήμερα υπάρχουν εκείνοι που ενθουσιάζονται όταν παίζουν Monopoly σε πραγματικό μέγεθος, και εκείνοι που θα μπορούσαν να παίξουν σκάκι και στην πραγματική ζωή. Το αποτέλεσμα αυτών των παιχνιδίων ονομάζεται κρίση, και οι ανόητοι σκλάβοι είναι οι λαοί της Ευρώπης. Μέσα από τη μετατροπή τους σε εύκολη καταναλωτική ομάδα, οι λαοί της Ευρώπης γαλουχήθηκαν γλείφοντας το γλειφιτζούρι της ειρήνης και της ελευθερίας που πήρε τη μορφή των ισχυρών νομισμάτων.
Αλλά όταν το παιχνίδι είναι στημένο, είναι η καρδιά των ανθρώπων που αναφλέγεται πρώτη, όταν συνειδητοποιεί ότι εξαπατήθηκε και τώρα πρέπει να πληρώσουν τα χρέη τους σαν ανόητος σκλάβος.
Κανείς δεν έχει λύσεις να προτείνει. Και είναι η Ευρώπη των Δαναΐδων που ρίχνει συνεχώς ατέλειωτα λίτρα νερού σε ένα απύθμενο πηγάδι. Το έκαναν αυτό στην κόλαση. Κόλαση είναι και το σήμερα.. Δεν είμαστε στο χείλος του γκρεμού, είμαστε μέσα στο γκρεμό και κανείς δεν έχει τη λύση για να ανεβούμε. Μπορεί να διαρκέσει πολύ καιρό αυτή η κόλαση, διότι οι Δαναΐδες είναι πολλές.
Το μέλλον της Ευρώπης όμως εξαρτάται από τους λαούς της Ευρώπης, και γι αυτό οι άνθρωποι θα πρέπει να ακούσουν, πριν ακουστούν. Όσο για τις ελίτ, εδώ και πολύ καιρό είναι σιωπηλές και κρύβονται, γιατί φοβούνται μη ζήσουν τις ζωές των λαών.
Σήμερα όμως εμείς το γνωρίζουμε. Όλο αυτό είναι το παιχνίδι των ανόητων σκλάβων.
A fool's game!
The
Europe of the early 21st century is the daughter of the 19th century. Between
the two, the period of the 20th century allowed incredible progress, especially
through the wars, and social progress in developed countries consistent. Decolonization
gave rise to successive statements that have become some of developing
countries. But
the 20th century was not a century of conclusion, rather a century of
reflection.
We
stayed on bases from around the 19th century. Among others the concept of
bankruptcy. The
word is taboo, as it is remembered these examples of men of good social
standing shooting himself in the head, so he does not have to bear the shame
and scornful glances from those around.
And the taboo persists. The
bankruptcy of a state may be a reality, but it is no question in reality. Bankruptcy remains synonymous with
death. And
the death of a state prowling above our heads, fueled by the media, political
and financial world. Everything but not a bankruptcy. So
if you can not make up a deficit, as the state sell the best offer, whatever it
is.
This is the sad
reality of Europe. And
you can hear voices of authority, initiate such ideas, especially so, not
having to deal with the bankruptcy of a state. Some
french economists and journalists suggest to give Greece to Turkey, for
example. Without
wondering if Turkey wishes to inherit Greece. So
the wildest theories are circulating, in a world gone mad.
Shakespeare
wrote in Timon of Athens: "The world is blind, ruled by fools ..."
Today
the blindness of the elites, the folly of governance, all this is the man
between pimping and prostitution. It
is able of prostituting for his own interest, and to prostitute himself, always
for its own sake.
By
dint of never having wanted to address the historical past and consider the
lives of peoples, the European Union in the other, is facing the worst crisis
in its young history.
If
the fathers of Europe have a unique work, based on humanism, peace and freedom,
they have also done to preserve this land so close to the countries annexed by
Stalin, and well away from United States. So
somewhere, Stalin is unknowingly a father of Europe.
In
1957, the French Pierre Mendes-France warned that Europe was going to the free
movement of capital, without worrying about the future of peoples. The tumor was emerging. Today,
it is not a tumor but a cancer in Europe every day. It
lends EUR 100 billion to Spain, to save its banks, not Spanish, and it lends
without constraints. While the
Greeks suffer stresses after stress. Two
weights, two measures, but for banks, not people.
Nicosia
will seek EU support for its bank no longer capitalized, Nicosia quivered as it
will be in two weeks the head of the European Union.
By
marking a pause in such news, is not it the opportunity to ask if we are not
prisoners of a fool's game?
At
the last minute, Nicosia call for help, like Madrid or Athens, Lisbon, Dublin,
and other capitals that will soon be pounding on the door of Brussels. Brussels
is always quick to extinguish financial fires, but never looks at the reality
that people live day after day in a country in ruins.
The
Europe of tomorrow will be the Europe of the peoples of Europe, or will not be. There
are over 15 years, when talking about European federation, everybody was
screaming, there was no question. And
now voices are saying clearly, the solution would be a European federation. And why a federation? ... Why
take an existing model, and build with the ashes of Europe that the house has
just burned?
Is
there no one to imagine another system, another way to continue the
construction of Europe, keeping the acquis communautaire, ie the normative and
legal, and working on the right of all the peoples of Europe.
Fool's game? ...
Between
those who were excited to play Monopoly in real size, and those who could play
chess as life-size, the result is called the crisis, and the dupes are the
peoples of Europe. Easy
credit for consumption, were offered to people in Europe lollipops and dreams
of peace and freedom in all convertible hard currencies.
But
when the game is broken, it is the heart of the people who ignites, when he
realizes he was fooled the payer, but tricks him anyway.
No one has solutions,
no one. And
it's Europe of the Danaides pouring endless water in a bottomless pit. They did so to hell. Hell is today. Each day that passes is one
day too. We
are not on the brink, we are in the gulf, and nobody has the solution to
ascend. It can
last long because the Danaides are many.
The
future of Europe is up to the peoples of Europe, and it is the people we will
have to listen, before they ask to be listened. As
for the elite, long ago they are silent and are hiding, afraid to live the
lives of peoples.
To date, we know. It is a fool's game.
