Deutschland, bleiche Mutter (Berthold Brecht) Allemagne, mère blafarde

Tout commence à l’image d’une citation de Louis XIV « c’est toujours l’impatience qui fait perdre. »

L’Allemagne d’aujourd’hui est redevenue l’Allemagne d’avant-hier. Cette forme de diktat aux accents bismarckiens, autant insupportable que cela puisse paraître est devenue une réalité pour nombre d’européens, allemands compris. Jouer sur la puissance d’un pays pour imposer des visées contraires à l’unité européenne, voilà ce que Madame Merkel  offre à ses électeurs comme résultat de sa politique européenne. Madame Thatcher avait dit « I want my money back » mais Madame Thatcher avait payé avant de réclamer son dû. Madame Merkel de veut rien payer et refuse d’entendre le principe d’une solidarité commune en Europe, chère à François Hollande.

L’euro ne peut être un marchandage franco-allemand si cher au couple Sarkozy-Merkel. En fait, ceux qui croyait y voir une certaine harmonie de couple, refusait la réalité, une disharmonie menée tambour battant et casque à pointe de rigueur. Aujourd’hui, les cartes sont rebattues et la donne n’est plus la même, tout au moins, elle redevient ce qu’elle aurait dû être dès le début, un équilibre des pouvoirs.

Ce n’est pas parce que l’Allemagne connaît des succès économiques, pour l’instant, qu’elle doit étrangler les plus faibles de l’Union européenne. Imposer son diktat à des pays très endettés, soit exiger une purge sévère, tuera le malade et la zone euro avec. Conduire des pays à une récession insoutenable, ce n’est pas de la bêtise, c’est un manque d’intelligence dont Madame Merkel fait de plus en plus preuve.

Qu’il est dangereux le jeu dont on se croit invulnérable. L’Allemagne a vécu sur des principes erronés et érodés. Bismarck créa un empire de toute pièce avec une politique d’airain, ce qui fit perdre la tête à Guillaume II et mis en place une république poussive et passive qui ne pouvait trouver ses marques. Le IIIème Reich remplaça l’airain par la violence et la cruauté, et basa son économie sur une main d’œuvre d’esclaves, déportés de tous pays d’Europe. Puis, quand l’Allemagne retrouva une forme de démocratie, sa République fédérale profita d’une main d’œuvre essentiellement turque qui fit les beaux jours de l’industrie allemande, dont nombre d’entreprises portaient encore la tâche d’une collaboration au pouvoir hitlérien, entreprises dont les dirigeants ne s’étranglaient pas de honte quant aux profits réalisés grâce à l’esclavage d’extermination nazi.

Heureusement, des chanceliers savaient faire profil bas, face à l’ombre portée d’un passé allemand qui marqua à jamais les peuples européens.

Mais Madame Merkel a la mémoire courte, à se demander si elle comprend bien que cette mémoire n’est ni une mémoire Ouest allemande, ni une mémoire Est allemande, mais une mémoire allemande.

Quand la chancelière refuse la mutualisation des risques européens, c’est donner toutes les chances à l’euro de disparaître, entraînant les exportations allemandes avec elle. Berlin est devenue la forteresse d’un pouvoir qui se veut suprême et invincible. Berlin veut régner sans partage. Madame Merkel se croit Goliath, ignorant la venue de David.

Il est temps d’arrêter la marche de Madame Merkel et de son gouvernement, disposés à toutes les exigences et toutes les impolitesses tant que les intérêts germaniques sont préservés.

« Ventre affamé n’a point d’oreille » dit-on en français. A force de vivre sans raison, Madame Merkel finira par perdre avec honte et désespoir. Il en va de même en cuisine. Suivre une recette à la lettre, c’est vivre avec le temps et le respecter. C’est pourquoi la Moussaka prend du temps, une question d’art de vivre.

Aujourd’hui, David apparaît, sous la forme de la Cour constitutionnelle allemande de Karlsruhe (Bundesverfassungsgericht). La Cour est composée de 16 juges de professions nommés par un mandat non-renouvelable de 12 ans, 8 sont élus par le Bundestag et 8 par le Bundesrat. La Cour va devoirexaminer le pacte budgétaire européen, et le mécanisme de sauvetage MES que le parlement allemand a adopté. En effet, les députés de Die Linke et une association de militants pour plus de démocratie (recours signé par 12.000 personnes) ont saisi par référé cette haute instance par le biais d’une plainte. Ils considèrent que le pacte budgétaire et le MES contreviennent aux droits du parlement allemand ; aux principes démocratiques, et violent la Constitution fédérale. Le Président de la République fédérale, Joachim Gauck s’est, lui, engagé à ne pas signer les deux lois tant que la Cour n’aura pas rendu son avis sur la question. L’audition de la Cour interviendra le 10 juillet prochain, ainsi, l’avenir du pacte budgétaire et du MES est entre les mains de cette haute instance, et cela peut prendre plusieurs semaines, voir plusieurs mois.

Citons pour exemple la décision de cette Cour du 30 juin 2009 dont le projet de Constitution européenne et le Traité de Lisbonne lui avaient été soumis. Cette Cour avait posé des limites draconiennes comme une interdiction à l’Allemagne de s’affranchir de sa souveraineté en intégrant une Europe fédérale. En effet, la Constitution allemande autorise l’Allemagne à adhérer à une association d’Etats souverains, mais pas à un Etat fédéral.

Il est fort probable que la Cour de Karlsruhe devra statuer sur un des points du MES qui peut prêter à controverse. Car, dans le MES, les procédures du FMI sont mentionnées comme référence. Le FMI est placé au premier rang de cette procédure, alors que ce n’est pas une organisation européenne et que la Banque centrale européenne est placée après le FMI. N’oublions pas que ceci concerne 17 Etats, la zone euro, alors que l’Union est composée de 27 Etats. Un déséquilibre certain sera sûrement noté par la Cour. A terme, si la Cour prend une décision contre le pacte et le MES, le risque serait grand de voir la Grèce et l’Espagne quitter l’euro, et l’Allemagne obligée de procéder à un référendum concernant une fédéralisation de l’Europe, au risque ; pour elle-même ; de quitter l’Union européenne.

Enfin, les chefs d’Etats et de gouvernement européens doivent-ils continuer à vouloir sauver l’euro à tout prix, entraînant la  récession dans des abysses, par des politiques d’austérité qui ne créent que du chômage et augmentent la souffrance des peuples. C’est l’avis du Prix Nobel d’Economie Joseph Stiglitz, il n’est pas le seul d’ailleurs. Le capital humain de l’Europe est sacrifié sur l’autel de la finance internationale. Pour Joseph Stiglitz et Paul Krugman, autre Prix Nobel d’économie, le gâchis humain est annoncé, quant à l’Europe ; premier marché mondial ; ce cycle fou de récession, déficit, rigueur influerait sur l’ensemble de la planète par la baisse des ventes. L’économie chinoise serait au point mort et Barack Obama inquiet pour sa réélection. Pour eux, sans relance en Europe la récession touchera une partie du monde.

Pour Paul Krugman, une solution passerait par une relance de l’inflation en Allemagne. Mais avec Madame Merkel, cette solution restera au stade du rêve. Une fois de plus, c’est par l’ignorance des peuples, de leurs traditions, de leur quotidiens, de leurs us et coutûmes, donc par ignorance de l’humain que l’Europe est stagnante, voir en grand danger. Ignorer les particularismes, c’est ignorer l’homme, et ignorer l’homme, c’est dénié le futur.

Quant au Président chypriote qui est à la tête de l’Union, il vient d’annoncer qu’il négocie pour la République de Chypre une aide avec la Russie, dont les conditions sont bien plus favorables que celles de la Troïka : Union européenne, Banque centrale européenne et FMI.  Il est vrai que Dimitris Christofias parle russe couramment puisqu’il fit ses études à Moscou. Mais l’exemple est parlant. A force d’un entêtement d’une soit disante Europe du Nord forte, l’Europe du Sud plus accoutumée à savoir plier comme le roseau pourrait, à l’exemple de Dimitris Christofias, trouver d’autres solutions pour enrayer la crise. Parce que les peuples du Sud jouaient déjà aux Echecs, au Backgammon ou aux jeux de cartes, avant les peuples du Nord.

Le temps est peut-être venu que la vérité éclate au grand jour et que les comptes soient mis à jour. Les déboires à venir de Madame Merkel pourraient bien augurer que la Grèce, l’Espagne, le Portugal ou l’Italie, bien avant de les montrer du doigt et de pratiquer à leur encontre les pires insultes, les dirigeants des soit disant pays vertueux auraient dû faire le ménage, chez eux, avant de vouloir le faire chez les autres.

Chercher à sauver l’Europe aujourd’hui, c’est peut-être chercher à sauver notre âme aussi.

Γερμανία, χλωμή Μητέρα

Deutschland, Bleiche Mutter (Μπέρτολντ Μπρεχτ)

Όλα ξεκινούν έχοντας στον νου την παρακάτω ρήση του Λουδοβίκου του XIV :

"Eίναι πάντα η ανυπομονησία που οδηγεί στην ήττα ".

Η Γερμανία σήμερα έχει ξαναγίνει η Γερμανία του προχτές. Τον τελευταίο καιρό αυτή η μορφή επναλαμβανόμενων υποδείξεων που θυμίζει το ύφος του Μπίσμαρκ, όσο αφόρητη κι αν ακούγεται έχει γίνει πραγματικότητα για πολλούς Ευρωπαίους, συμπεριλαμβανομένων και των Γερμανών. Η κ. Μέρκελ ποντάρει στη δύναμη της χώρας της ώστε να επιβληθεί εις βάρος της ευρωπαϊκής ενότητας, και αυτή η επιβολή είναι το μόνο αποτέλεσμα της ευρωπαϊκής πολιτικής της. Μπορεί στο παρελθόν η κ. Θάτσερ να είχε δηλώσει "θέλω τα λεφτά μου πίσω", ωστόσο η κ. Θάτσερ είχε συνεισφέρει προτού διεκδικήσει τα χρήματά της πίσω. Η κ. Μέρκελ χωρίς να έχει πληρώσει τίποτα αρνείται να συμβιβαστεί και να ενστερνιστεί την αρχή της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, που είναι το ζητούμενο του François Hollande.

Το ευρώ δεν μπορεί να είναι μια γαλλο-γερμανική συμφωνία έτσι όπως την οραματιζόταν το ζευγάρι Σαρκοζί-Μέρκελ. Στην πραγματικότητα, εκείνοι που πίστευαν και έβλεπαν μια αρμονία στο εν λόγω ζευγάρι, αρνιόντουσαν να αντικρύσουν την πραγματικότητα, και την κραυγαλέα δυσαρμονία που εξέπεμπε. Σήμερα, οι κάρτες ανακατεύονται ξανα και η μοιρασιά δεν είναι η ίδια, αφού γίνεται  ο,τι τουλάχιστον θα έπρεπε να είχε γίνει από την αρχή : ισορροπία δυνάμεων.

Εξάλλου το ότι η Γερμανική οικονομία βρίσκεται σε ανοδική φάση, τώρα, δεν σημαίνει ότι πρέπει κιόλας να στραγγαλίσει τις ασθενέστερες οικονομίες στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιβάλοντας κυρώσεις και λιτότητα στις υπερχρεωμένες χώρες θα προκαλέσει μια σοβαρή αιμορραγία που θα σκοτώσει τον άρρωστο και τη ζώνη του ευρώ. Το να οδηγηθούν αυτές οι προβληματικές οικονομίες σε ύφεση, δεν είναι αποτέλεσμα ηλιθιότητας, αλλά οφείλεται κυρίως στην έλλειψη νοημοσύνης από την οποία η κα Μέρκελ αποδεικνύει όλο και περισσότερο ότι διακατέχεται.

Και γι αυτό η Γερμανία παίζει τα ρέστα της σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι αφού αισθάνεται άτρωτη. Αυτή η χώρα ανέκαθεν αναπτυσσόταν και επιβίωνε βασισμένη σε εσφαλμένες αρχές με αποτέλεσμα να διαβρώνεται η υπόστασή της. Ο Μπίσμαρκ δημιούργησε μια αυτοκρατορία από το μηδέν βασισμένη σε αυταρχικές πολιτικές αρχές -που στοίχησαν και το κεφάλι του Γουλιέλμου του ΙΙ- καθιερώνοντας έτσι μια δημοκρατία βραδυκίνητη και παθητική που δεν μπορούσε να βρει το πατήματά της. Το Τρίτο Ράιχ θεμελιώνεται στη βάση μιας πρωτόγνωρης βίας και σκληρότητας, και ολάκερη η οικονομία βασίζεται στην εργασία εισαγόμενων σκλάβων που μεταφέρθηκαν επί τούτου από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Στη συνέχεια, όταν η Γερμανία ανέκτησε μια μορφή δημοκρατίας, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία εκμεταλλεύτηκε το εργατικό δυναμικό που αποτελούταν στην πλειονότητα από Τούρκους με αποτέλεσμα την ακμή της γερμανικής βιομηχανίας. Ταυτόχρονα, πολλές εταιρείες που είχαν συνεργαστεί με τη χιτλερική εξουσία εξακολουθούσαν να δραστηριοποιούνται αυξάνοντας τα κέρδη τους, και οι διευθυντές αυτών των επιχειρήσεων δεν αισθάνονται καμία ντροπή που τα κέρδη τους οφείλονται στη σύγχρονη σκλαβιά και την αναχρονιστική "ναζιστική" εξόντωση των εργαζομένων μέσα από πρωτόγνωρες πρακτικές.

Ευτυχώς, οι εκάστοτε καγκελάριοι διατηρούσαν χαμηλούς τόνους, δεδομένου ότι η σκιά του γερμανικού παρελθόντος είχε σημαδέψει για πάντα τους λαούς της Ευρώπης.

Η Μέρκελ, όμως έχει μνήμη χρυσόψαρου και για αυτό όλοι αναρωτιούνται αν αντιλαμβάνεται ότι αυτή η μνήμη δεν είναι ούτε μόνο δυτικογερμανική ούτε μόνοανατολικογερμανική, αλλά πρόκειται για μια συλλογική μνήμη της Ενωμένης Γερμανίας με ο,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.

Όταν η καγκελάριος αρνείται τον επιμερισμό των ρίσκων στην Ευρώπη, τότε αποσκοπεί στην εξαφάνιση του ευρώ, γεγονός που θα αυξήσει τις γερμανικές εξαγωγές. Έτσι το Βερολίνο γίνεται σιγά σιγά το υπέρτατο και ανίκητο προπύργιο της εξουσίας. Γιατί το Βερολίνο θέλει αδιαμφισβήτητα να κυριαρχήσει. Η Μέρκελ ταυτίζεται με το Γολιάθ, αγνοώντας όμως τον ερχομό του Δαβίδ.

Είναι καιρός να σταματήσει αυτή η πορεία της κας Μέρκελ και της κυβέρνησής της, που βασίζεται σε παράλογες απαιτήσεις και σε μια πρωτόγνωρη αγενή συμπεριφορά, ώστε να διασωθούν τα Γερμανικά συμφερόντα.

"Το πεινασμένο στομάχι δεν έχει αυτιά" λέει μια γαλλική παροιμία. Προκειμένου να επιβιώσει, η Μέρκελ θα ηττηθεί ντροπιασμένη και απελπισμένη τελικά. Γιατί είναι μόνη στην κουζίνα. Όμως το να ακολουθει κανείς μια συνταγή κατά γράμμα, σημαίνει ότι σέβεται και το χρόνο πραγματοποίησής της. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Μουσακάς παίρνει τόσο πολύ χρόνο. Είναι ζήτημα τρόπου ζωής.

Σήμερα, ο Δαυίδ εμφανίζεται με τη μορφή του γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου στην Καρλσρούη (Bundesverfassungsgericht). Το Δικαστήριο έχει 16 δικαστές που διορίζονται με διάταγμα για μία μη ανανεώσιμη θητεία 12 ετών εκ των οποίων οι οκτώ εκλέγονται από το Bundestag και οι άλλοι 8 από το Bundesrat. Το Δικαστήριο θα πρέπει να επανεξετάσει το σύμφωνο δημοσιονομικής εξυγίανσης της ΕΕ, και το μηχανισμό διάσωσης που το γερμανικό κοινοβούλιο ενέκρινε. Πράγματι, τα μέλη του Κόμματος της Αριστεράς και μιας ένωσης ακτιβιστών υπέρ της δημοκρατίας (έκκληση που υπέγραψαν 12.000 άνθρωποι) κίνησαν τις διαδικασίες ώστε το ανώτατο δικαστήριο να καταγγείλει τις παραπάνω συμβάσεις. Θεωρούν ότι το δημοσιονομικο σύμφωνο παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα, καταργεί το γερμανικό κοινοβουλίο, τις δημοκρατικές αρχές, και το ομοσπονδιακό σύνταγμα. Ο Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας, Joachim Gauck ήταν αυτός, που συμφώνησε να μην υπογράψει τους παραπάνω δύο νόμους, μέχρι το Δικαστήριο να τοποθετηθεί επίσημα επί του θέματος. Η ακροαματική διαδικασία θα λάβει χώρα στις 10 Ιουλίου, και η μελλοντική δημοσιονομική σύμφωνία είναι στα χέρια της παραπάνω ανώτατης αρχής, και μπορεί να χρειαστούν αρκετές εβδομάδες ή αρκετοί μήνες ώστε να έχουμε μια απόφαση.

Ας θυμηθούμε στο σημείο αυτό την απόφαση αυτού του Δικαστηρίου με ημερομηνία 30 Ιουνίου 2009, σχετικά με το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα και τη Συνθήκη της Λισαβόνας. Αυτό το Δικαστήριο είχε απαγορεύσει ρητώς στη Γερμανία να καταργήσει την εθνική κυριαρχία της και να ενσωματωθεί σε μια ομοσπονδιακή Ευρώπη. Πράγματι, το γερμανικό Σύνταγμα επιτρέπει σήμερα στη Γερμανία να προσχωρήσει σε μια ένωση κυρίαρχων κρατών, αλλά όχι σε ένα ομοσπονδιακό κράτος.

Είναι πιθανό ότι το Δικαστήριο της Καρλσρούης θα αποφανθεί την άρση κάποιων σημείων του ΚΟΑ τα οποία μπορεί να είναι αμφιλεγόμενα. Για το ΚΟΑ, οι διεργασίες του ΔΝΤ αναφέρονται ως σημείο αναφοράς. Το ΔΝΤ βρίσκεται στην πρώτη γραμμή αυτής της διαδικασίας, αν και δεν είναι ένας Ευρωπαϊκός οργανισμός και παρ΄ όλα αυτά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τοποθετείται μετά από το ΔΝΤ. Θυμηθείτε ότι αυτό αφορά 17 κράτη, δηλαδή τη ζώνη του ευρώ, ενώ η Ένωση έχει 27 κράτη. Αυτή η ανισορροπία σίγουρα θα σημειωθεί από το Δικαστήριο. Τελικά, αν το Δικαστήριο αποφανθεί κατά του συμφώνου και του ΚΟΑ, ο κίνδυνος να δούμε την Ελλάδα και την Ισπανία να εγκαταλείπουν το ευρώ θα ήταν μεγάλος, και η Γερμανία θα αναγκαστεί να διεξάγει δημοψήφισμα σχετικά με την ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης με κίνδυνο για την ίδια να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τέλος, οι αρχηγοί των κρατών και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πρέπει να συνεχίσουν να θέλουν να διασώσουν το ευρώ με κάθε κόστος, με αποτέλεσμα την ύφεση της αβύσσου, μακριά από πολιτικές λιτότητας που δημιουργούν μόνο ανεργία και αυξάνουν τα δεινά των λαών. Αυτή είναι και η γνώμη του βραβευμένου με Νόμπελ στα Οικονομικά Τζόζεφ Στίγκλιτς. Το ανθρώπινο κεφάλαιο της Ευρώπης θυσιάζεται στο βωμό της διεθνούς οικονομίας. Για τους Τζόζεφ Στίγκλιτς και Πολ Κρούγκμαν -ένας άλλος νομπελίστας στα οικονομικά- η ανθρωποθυσία στο βωμό του κεφαλαίου έχει ήδη ξεκινήσει στην Ευρώπη, που αποτελεί τη μεγαλύτερη παγκόσμια αγορά. Αυτή η τρελή πορεία του κύκλου της ύφεσης και από την άλλη τα ελλείμματα και η λιτότητα θα επηρεάσουν ολόκληρο τον πλανήτη. Η κινεζική οικονομία έχει σταματήσει και ο Μπαράκ Ομπάμα ανησυχεί για την επανεκλογή του. Γι'αυτούς, δεν υπάρχει επιστροφή αφού η ύφεση στην Ευρώπη θα επηρεάσει ολόκληρο τον κόσμου.

Για τον Paul Krugman, μια πιθανή λύση θα ήταν η αναζωπύρωση του πληθωρισμού στη Γερμανία. Αλλά με την κ. Μέρκελ, η επιλογή αυτή θα παραμείνει ένα όνειρο. Και πάλι, μέσα από την άγνοια των ανθρώπων και τα κατευθυνόμενα άρθρα των εφημερίδων η Ευρώπη θα παραμείνει στάσιμη και θα βρεθεί αντιμέτωπη με μεγάλο κίνδυνο. Αγνοόντως τις ιδιαιτερότητες του κάθε πολιτισμού αγνοείται ο ίδιος ο άνθρωπος, και όταν ο άνθρωπος αγνοείται τότε του στερείται το μέλλον.

Όσον αφορά τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας ο οποίος είναι πλεον επικεφαλής της Ένωσης, έχει ανακοινώσει ότι διαπραγματεύεται με τη Ρωσία για τη Δημοκρατία της Κύπρου, αφού οι συνθήκες είναι περισσότερο ευνοϊκές από εκείνες της Τρόϊκα ΕΕ-Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα - ΔΝΤ. Είναι αλήθεια ότι ο Δημήτρης Χριστόφιας μιλά άπταιστα ρωσικά και έχει σπουδάσει στη Μόσχα. Αλλά το παράδειγμα μιλάει από μόνο του. Εξαιτίας της εμμονής μιας ισχυρής χώρας στη  Βόρεια Ευρώπη, η Νότια Ευρώπη γνωρίζει -όπως και ο Δημήτρης Χριστόφιας- ότι πρέπει να βρεθούν άλλες λύσεις για την αναχαίτιση της κρίσης. Εξάλλου οι άνθρωποι του Νότου ήταν ιστορικά το παιχνίδι στο σκάκι, τάβλι ή οποιοδήποτε άλλο επιτραπέζιο παιχνίδι, αρέσκονταν να παίζουν οι Βόρειοι Λαοί.

Η κρίσιμη στιγμή φτάνει, όταν η αλήθεια έρχεται στο φως και πληρώνονται οι λογαριασμοί. Τα εμπόδια μπροστά στη Μέρκελ θα μπορούσαν να αποτελέσουν καλό οιωνό για την Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιταλία.

Προσπαθώντας να σώσουμε την Ευρώπη σήμερα είναι σαν να προσπαθούμε να σώσουμε και τις ψυχές μας.