Manolis Glezos: Notre demande et réclamation envers les Allemands, se résument à nous rembourser ce qu'ils nous doivent.

« Je l'ai dit à plusieurs reprises que le sujet de la dette allemande envers la Grèce, devrait passer aux mains du peuple grec. On doit créer des associations dans tout le territoire Grec, qui vont combattre pour protéger notre droit d’indemnisation. C’est ce qu’on mérite. Nous ne demandons rien de plus que d’être indemnisés. On ne demande pas de mendicité. Notre demande et réclamation, envers les Allemands, se résument à nous rembourser ce qu'ils nous doivent. Etant donné que l’Allemagne  a rendu tout ce qu’elle devait aux autres États, on ne comprend pas pourquoi la Grèce est l’exception! » Le héros de la Résistance Grecque Manolis Glezos, explique à Crystalia Patouli et à www.tvxs.gr, tous les points principaux entourant la dette de guerre de l'Allemagne envers la Grèce, à l'occasion de son nouveau livre, « Même s'il s’agissait seulement d’un Mark Allemand... ».

Cr.P.: Comment avez-vous décidé d'écrire ce livre?

M.Gl.: La motivation qui m'a amené à écrire ce livre est la nécessité de mettre à jour nos connaissances sur le sujet, afin d’effacer la confusion qui existe autour de la dette de guerre de l'Allemagne envers la Grèce.

Il s’agit d’un sujet qui n’est pas clair. À mon avis, une partie de la population est au courant, mais l'autre, qui est majoritaire, ignore des détails importants.

Pourquoi l'Allemagne nous doit de l’argent, et qu’est qu’elle nous doit exactement est la première partie de ce sujet. Et pourquoi jusqu’à ce jour elle n’a pas réglé sa dette envers nous est l'autre partie.

Considérons d'abord la question « Pourquoi l’Allemagne nous doit de l’argent? » et essayons de la répondre.

Etant donné qu'il y a des problèmes de terminologie ici, qui imposent beaucoup de confusion,  on doit clarifier certaines choses.

Lorsqu'un État fait une déclaration de guerre qui est la déclaration formelle de son gouvernement national pour signifier l'état de guerre contre un autre, tous les documents liés aux sujets de la guerre, sont confisqués et selon le droit international, appartiennent à titre juste à l'Etat conquérant (qui dans notre cas était l’Allemagne).

À savoir que tout ce qui a été confisqué, par exemple, les armes trouvées dans des usines ou des entrepôts de l'État occupé, ou une usine qui fabrique des armes, sont tous considérés comme butin de guerre, et n'ont aucun rapport avec les problèmes des dettes que nous discutons actuellement.

En bref, tout ce que les Allemands ont trouvé sont considérés comme butin de guerre et appartiennent de droit à l'occupant, donc on ne les compte pas sur les questions de dettes envers d'autres, une fois qu’une guerre est finie. Nous ne parlons pas de cela donc, et il faut dissoudre la confusion qui existe sur ce sujet.

La dette de guerre de l'Allemagne envers la Grèce est divisée donc en deux grandes catégories: 1) Il y a une dette envers l’Etat officiel Grec et 2) il y a une dette envers les citoyens Grecs. Il s’agit d’une ligne de séparation sensible qu’on veut bien clarifier ici.

En ce qui concerne la variété des appellations, la dette de guerre allemande envers l’Etat Grec est en général appelée « réparations » et envers les citoyens « indemnisations ».

Les « réparations », ce qui est le thème principal, est une obligation de l'Allemagne puisque pendant l’Occupation, l’Etat Allemand est intervenu dans l'économie de notre pays, et il l’a dépouillé, et pratiquement détruit.

A ce point présentons les mesures, que le gouvernement allemand de l’époque et l'armée d'occupation ont pris, qui sont les suivants:

Une fois qu’ils sont entrés sur le territoire Grec, suivis d'une équipe d’économistes, ils avaient prévu à l'avance, ce qu’ils voulaient faire en Grèce. Et la première étape était la suivante:

Les 51% des actions de toutes les entreprises publiques, de toutes les grandes entreprises privées (commerciales et industrielles) et de toutes les banques, sont immédiatement passées aux mains des Allemands.

Comme on le sait en économie, quelqu'un même en disposant seulement de 15% des actions d’une entreprise, peut en réalité diriger toute l'entreprise. Cependant dans notre cas il ne s’agit pas de 15%, il s’agit de 51%!

Donc, il est entendu que l'ensemble de l'économie du pays passa directement aux mains des Allemands. Il s'agit donc d'un premier vol.

Et passons donc au second vol:

Ils ont relancé la «dekati» Ottomane (il s’agit d’une taxe que les Ottomans avaient fondé pendant leur occupation) et l'ont immédiatement appliqué : le 10% de la production agricole nationale passait immédiatement dans leurs mains, sans aucune indemnisation.

Le troisième vol, se présente comme suit:

Il y avait une réglementation du tribunal de Haye, qui disait que les habitants d'un pays qui a été conquis, doivent nourrir l'armée d'occupation. Cependant, en 1907, après de nombreuses interventions humanitaires une phrase qui précisait cette réglementation a été rajoutée. Cette phrase qui a été rajoutée est la suivante : « si il le peut ». Autrement dit, le peuple conquis doit nourrir ses occupants, mais seulement si il le peut!

Allons voir, alors, si en Grèce c’était possible de nourrir l’armée d’occupation :

Le corps expéditionnaire de l'armée de Wilhelm von Liszt qui a conquis le pays, comptait 500.000 hommes. Il faut y rajouter 250.000 hommes de l’armée italienne qui l’ont suivi et qui était en Albanie, donc au total nous sommes aux 750.000 hommes. De plus, le premier corps d'armée en Bulgarie qui comptait 60.000 hommes les a rejoint, et donc au total nous comptons 810.000 hommes d'armée d’occupation!

Comment pouvait-il être possible que le peuple grec ait les moyens de nourrir 810.000 militaires? En addition seule la Grèce, à l'exclusion de toutes les autres nations occupées par les Allemands, était obligée de nourrir l'armée d'Allemagne qui se battait en Afrique (dont on ignore le nombre exact).

Donc, la Grèce n’avait pas le niveau financier de répondre à cette obligation. Ce n'était pas possible. Cependant les Allemands voulaient être toujours en règle et en accord avec les lois du tribunal de Haye,donc, ils ont fait (avec les Italiens, bien sûr) ... le compte suivant:

Ce qui dépasse la fameuse phrase «s'il le peut » de la réglementation du tribunal de La Haye. Ils l’ont transformé en prêt intérieur de la Grèce, en faveur de l'Allemagne et de l'Italie. Pour se faire concrètement, ils ont forcé la Grèce de leur emprunter ce qui ne pouvait pas être inclus dans la phrase « s’il le peut » de la réglementation.

Une autre confusion qui existe, c'est ce qui est dit à propos de l'or qui se trouvait dans la Banque de Grèce et qui a été confisqué par les Allemands. Ceci est faux.

Le gouvernement du 4eme Août, prit tout l'or (ils n’ont rien laissé!), et avec leur honte, les membre de ce gouvernement sont allés au Moyen-Orient, puis en Afrique, et enfin en Angleterre.

Au lieu de cela, qu’est ce que l'Allemagne a trouvé?

Ils ont trouvé et rassembler toutes les pièces d'argent, de nickel chromé, de bronze, etc, les ont fait fondre et par conséquent ils ont pris environ 77 tonnes de cuivre, 19 tonnes de nickel, 9 tonnes d'argent etc, et ils nous ont donné seulement 109 livres d'Angleterre en or, pour ne pas pouvoir se plaindre que nous n'étions pas payés!

Une autre chose qu’ils ont fait:

Tous les soldats allemands, pendant l'occupation, étaient équipés de faux billet. Avec ces faux billet ils allaient manger au restaurant, ils allaient aux cafés, et en général ils achetaient tout ce qu'ils voulaient en payant avec cette «monnaie».

Les Grecs, ne comprenaient pas la signification des lettres gothiques qui figuraient sur les billets, et se basant au nombre «50», qui était écrit sur les deux faces de ce billet, ils comprenaient qu’il s’agissait d'argent. Le lendemain, les Grecs allaient à la banque pour échanger cette monnaie en drachme, cependant le personnel de la Banque ne la reconnaissait, et s’adressait  aux supérieurs hiérarchiques, pour définir exactement ce que cette monnaie représentait.

On leur avait dit, donc, autant que je me rappelle, que l’équivalent d’un Mark Allemand valait une drachme. Par conséquent, ils ont examiné, ces billets pour voir quelle banque les avait délivré. Il était écrit sur les billets, qu’une banque appelée Reichs Credit Kassensheine les avait délivré, et qu’il s’agissait d’une institution d’intérêt public.

Ils ont cherché donc une liste des banques, cependant cette banque Credit Kassensheine Reichs n’existait nulle part.

De plus, ils n’ont trouvé ni la signature du ministre des Finances Allemand, ni la signature du banquier qui avait délivré cette monnaie. Il y avait seulement, un chiffre en rouge, qui était le numéro de série du billet.

Ce fut, donc le premier cambriolage de la population grecque avec cette fausse monnaie.

La seconde forme de vol qualifié était la suivante:

Un soldat allemand, par exemple, allait acheter un paquet de cigarettes en utilisant ce faux billet. Si le paquet coûtait 6 drachmes il demandait de lui rendre la monnaie puisque il insistait que son faux billet valait plus ! Il payait en fausse monnaie et il récupérait des drachmes grecques !

Un épisode typique qui se reproduit souvent dans la littérature Grecque de cette époque est le suivant :

Un Allemand est allé dans un salon de coiffure, il a été rasé, et il sort un faux billet pour payer. Le coiffeur lui a dit donc: « Ne me paie pas! C’est offert! ». Le soldat est parti, et les clients qui se trouvaient dans le salon de coiffure ont demandé au coiffeur : « Pourquoi il est parti sans payer ? ». Et le coiffeur répondit: « Eh bien, je l’ai rasé mais je ne vais pas le payer aussi pour cela!  ». Parce qu’il aurait été obligé de lui rendre des drachmes en tant que monnaies.

Maintenant, allons à la troisième forme de vol avec ce faux billet:

Le gouvernement de l'occupation, a dû faire face au problème suivant:

Il y avait simultanément beaucoup de différentes monnaies en circulation, comme le drachme grec, la fausse monnaie allemande, la monnaie légale de l'Allemagne, les fausses lires italiennes, les lires italiennes légales, le lev bulgare, et la monnaie albanaise.

Par conséquent, le gouvernement grec a informé les Allemands, que cette situation ne pouvait pas être gérée par l’Etat. Donc l’Allemagne devrait en quelque sorte accepter de retirer cette fausse monnaie. Et les Allemands ont répondu: Oui, on est d’accord de la retirer, mais vous devrez payer. Vous allez l'acheter! Ce marché, a coûté à la Grèce autour de £ 530.000 d'or !

Faites maintenant le compte:

Ils nous ont donné £ 109 pour récupérer les métaux des anciennes monnaies Grecs, et pour cesser de nous voler en utilisant ces faux billets, ils nous ont imposé une pire forme de vol, puisque on a été obligés d’acheter tous les faux billets pour £ 530.000 d'or.

Au-delà de cela, bien sûr, il y avait aussi les réquisitions.

Par exemple si un soldat allemand rencontrait quelqu'un qui possédait un vélo, il l’arrêtait, il prenait son vélo, il lui donnait un papier et lui demandait de venir le récupérer à la fin de la guerre. La même chose se faisait avec des mules, des chevaux, des motos, des maisons, et en général avec tout ce qu'ils aimaient. Par exemple ils choisissaient la meilleure maison de chaque village, de chaque ville, et ils y faisaient loger l'armée ou des fonctionnaires. Ces faits sont bien connus.

Pour autant, après la guerre, la réunion du Comité des Alliés à Paris en 1946, a conclu que l'Allemagne devait payer pour indemniser la Grèce (au-delà de ce que la Grèce exigeait elle-même), 7 milliards 100 millions de dollars qui avaient la valeur du marché en 1938.

Selon nos données -que la Banque de Grèce nous a fournies-, pour faire la comparaison aujourd’hui, nous avons calculé que ce montant équivaut à 108 milliards d'euros, sans intérêt. Il s'agit seulement de la dette des « réparations » pour les dommages causés à l'économie de la Grèce.

Ce n’est pas nous qui avons décidé ce montant. Les Alliés ont décidé de faire payer les Allemands. Ils ont également décidé de faire payer les autres pays de l'Axe, c'est à dire, l'Italie et la Bulgarie, qui ont été les pays qui ont conquis la Grèce. Ces deux pays ont déjà payé.

Cependant, l'Allemagne n'a pas encore payé. Et la question posée, bien sûr, est la suivante:

Nous n'aurions jamais vu des fascistes bulgares et des fascistes italiens en Grèce, si elle n'avait pas été conquise par l'Allemagne !

De quel droit, l’Allemagne croit qu’elle est l’exception et refuse de payer ?

Notez également qu'elle a indemnisé pour le même motif tous les autres pays pour lesquels des réparations ont été imposées  par la Comité des Alliés à Paris. Cependant l’Allemagne n’a pas payé la Grèce. Et cette dette n'est que pour les « réparations » ! 
Pour la destruction de l'économie de notre pays, comme je l'ai déjà expliqué.

La même chose a été faite en Pologne et en Yougoslavie, où ils ont forcé ces pays conquis de leur emprunter de l’argent, cependant pour ces emprunts intérieurs forcés, la Yougoslavie et la Pologne se sont remboursés. 
Seule la Grèce est l’exception.

De cet emprunt forcé, les Allemands ont payé seulement à la Grèce les deux premiers versements, et c'est une reconnaissance de leur part du fait qu'ils doivent bien rembourser cet emprunt forcé. 

Et soulignons qu’il s’agit des « réparations » à la base de ce qu’ils ont fait à l’économie de l'État Grec. Mais, il faut aussi mentionner les trésors archéologiques qu'ils ont certainement volés et qui ne sont pas encore revenus. Soit dit en passant, je signale que j'ai rencontré le ministre des Affaires étrangères de la Grèce, qui n'était pas au courant de tout cela.

Et maintenant il faut procéder aux autres dettes envers les citoyens Grecs:

Il s’agit des convulsions et des dommages subis, ainsi que des indemnisations pour les victimes de l'Holocauste. 
Il s'agit de « l'indemnisation des victimes ». 
Cette terminologie est utilisée.

Comme on le sait, la dernière décision finale du tribunal de Haye ne rend pas dans les détails et propose que ce conflit doive être résolu par des accords inter-étatiques des pays impliqués. Ce sujet se transforme donc en sujet politique. Et bien sûr, on n’a rien reçu de la part de l’Allemagne !

Tout ce qui est mentionné ci-dessus est présenté et analysé en détail dans mon livre « Même s'il s’agissait seulement d’un Mark Allemand... ». Le titre veut dire que même si la dette de guerre était égale à un Mark Allemand, l'Allemagne devrait payer  pour ne pas laisser se reproduire les crimes du passé à cause du Troisième Reich. C’est à dire qu’il faut payer à titre de garantie.

Et on parle bien de € 108 milliards qui sont des « réparations », et 54 milliards d'euros qui est l'emprunt forcé imposée à la Grèce pendant l’occupation.

La question qui se pose, et je veux en finir avec cette question est:

Pourquoi l'Allemagne ne veut pas payer ?

Les gouvernements de la Grèce, n'ont jamais revendiqué. Cependant, ils n’ont jamais abandonné  officiellement et officieusement comme ils m’ont informé à maintes reprises.

La justification de leur part, était que afin de demander cela la situation internationale devrait être favorable... et que les conditions le permettent ... pour que ça soit possible de le réaliser. Quoi qu'il en soit, laissons les astuces diplomatiques ... les gouvernements grecs n’ont jamais exigé que l'Allemagne nous paye ce qu’elle nous doit.

Cr.P.: Mais l'Allemagne, qu’est ce qu’elle a fait ?

M.Gl.: La question qui se pose est la suivante:

Les gouvernements actuels de l'Allemagne nous détestent, à cause de la saga de '40-'41, quand la Grèce a brisé le mythe de l'invincibilité de l’Axe ! Le gouvernement allemand nous déteste, parce qu’on a renversée tous les projets de Hitler, et la guerre a prit une route qui a conduit à la défaite du nazisme.

Le gouvernement allemand nous déteste –ce que je vais dire est très dur- parce que aujourd'hui elle n'est pas sous le régime nazi, et a un statut de démocratie (le système qu’ils veulent ils ont le droit de le posséder), et donc ils ne veulent pas payer la Grèce.

Toutes ces questions sont traitées dans le livre, qui est analytique, tandis qu'un grand nombre de documentaires sur tout ce que je dis peut justifier que mes propos ne soient pas absurdes, et pour cette raison j’ai considéré que mon livre est nécessaire, ainsi que pour résoudre la confusion autour de ce sujet.

Cr.P.: Le peuple grec, que doit-il faire pour réclamer le remboursement de cette dette de l'Allemagne envers la Grèce?

M.Gl.: Je l’ai dit à plusieurs reprises que le sujet de la dette allemande envers la Grèce, devrait passer aux mains du peuple grec. On doit créer des associations dans tout le territoire Grec, qui vont combattrent pour protéger notre droit d’indemnisation. C’est ce qu’on mérite. Nous ne demandons rien de plus que d’être indemnisés. On ne demande pas de mendicité. Notre demande et réclamation, envers les Allemands, se résument à nous rembourser ce qu'ils nous doivent. Etant donné que l’Allemagne  a rendu tout ce qu’elle devait aux autres États, on ne comprend pas pourquoi la Grèce est l’exception! 

Le Conseil national de revendication de la dette de l’Allemagne envers la Grèce, a appelé au boycott des produits allemands. Et toute de suite le Collectif des Avocats, les Associations Médicales et la Chambre Technique ont accepté.

En outre, 60 députées de Syriza porteront l'affaire à l’Assemblée Nationale ; nous avons déjà présenté les documents pertinents qui sont obligatoires pour que le débat puisse avoir lieu et toutes les parties prenantes donneront leur avis.

Si certains citoyens Grecs veulent traiter ce sujet de façon autonome, au-delà du Conseil national de la revendication de la dette de l’Allemagne envers la Grèce, il n'y a pas d'objection, puisqu'il s'agit de se battre sur cette question, à travers n'importe quelle manière.

Le peuple en Grèce est en train de s’organiser, des comités ont été formés dans de nombreuses régions de notre pays (au Pirée, à Thessalonique, à Patras, à Kalamata, en Crète, etc), et ils ont officiellement commencé la procédure de réclamation. Des centaines de municipalités ont obtenu des décisions unanimes sur cette question.

Nous combattons pour que ce sujet devienne la propriété du peuple grec et afin qu’on puisse tous unis combattre pour obtenir ce qu’on mérite.

* Il faut ici souligner que le 20 Novembre 2012, de sa propre initiative, Horst Raichnempach  a demandé de rencontrer Manolis Glezos en Grece, et ils ont discuté sur  la question de la dette de l'Allemagne envers la Grèce, où il a été avisé de cette interview traduite en allemand.

Traduction du Grec : Lazaros Mavromatidis

Μ.Γλέζος: Να μας δώσουν οι Γερμανοί αυτά που μας οφείλουνε

«Έχω πει επανειλημμένως ότι αυτή η υπόθεση του χρέους της Γερμανίας προς την Ελλάδα, πρέπει να περάσει στα χέρια του ελληνικού λαού. Πρέπει να δημιουργηθούν οργανώσεις σε ολόκληρη την Ελλάδα, οι οποίες θα διεκδικούν το δίκαιο. Αυτό που δικαιούμαστε. Δεν ζητάμε τίποτα παραπάνω από το δίκαιό μας. Δεν επαιτούμε. Απαιτούμε και αξιώνουμε να μας δώσουν οι Γερμανοί αυτά που μας οφείλουνε, και που τα έχουν δώσει σε όλα τα άλλα κράτη εκτός από την Ελλάδα!» ο ήρωας της Εθνικής Αντίστασης Μανόλης Γλέζος, εξηγεί στην Κρυσταλία Πατούλη και το tvxs, όλα τα ζητήματα γύρω από το χρέος της Γερμανίας προς την Ελλάδα, με αφορμή το νέο του βιβλίο «Και ένα μάρκο να ήταν…», συμμετέχοντας στον δημόσιο διάλογο του tvxs.gr.

Μ.Γλ.: Το κίνητρο που με οδήγησε να γραφτεί το βιβλίο είναι η επικαιροποίηση του θέματος και μία σύγχυση που υπάρχει γύρω από τις οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα.

Κρ.Π.: Δηλαδή;

Μ.Γλ.: Δεν είναι ξεκαθαρισμένο απολύτως το θέμα. Κατά τη γνώμη μου, ένα τμήμα του πληθυσμού της χώρας γνωρίζει, αλλά ένα άλλο, που είναι και το μεγαλύτερο, δεν το γνωρίζει.

Γιατί μας οφείλει η Γερμανία, και τι ακριβώς μας οφείλει είναι η μία πλευρά. Και το γιατί δεν μας τα έχει δώσει ως τώρα, είναι η άλλη πλευρά.

Ας εξετάσουμε πρώτα το θέμα «Τί μας οφείλει η Γερμανία;».

Επειδή όμως, υπάρχουν προβλήματα ορολογίας εδώ, και γίνεται αρκετή σύγχυση, πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε.

Όταν ένα κράτος νικήσει ένα άλλο κράτος, όλα εκείνα τα υλικά που σχετίζονται με τα θέματα της διεξαγωγής του πολέμου, κατάσχονται, και δικαιωματικά, σύμφωνα με τους διεθνής νόμους, ανήκουν στο κράτος – κατακτητή.

Δηλαδή, ότι συλληφθεί, για παράδειγμα, από το κράτος που κάνει την κατοχή μιας χώρας, σχετικά με τα όπλα που θα βρει από το στρατό που θα κατακτήσει, αλλά και τα όπλα που βρίσκονται στα εργοστάσια ή στις αποθήκες του κράτους, ή και ένα εργοστάσιο κατασκευής πυρομαχικών ή όπλων, όλα αυτά θεωρούνται λάφυρα πολέμου, και δεν έχουν σχέση με τα προβλήματα των οφειλών που συζητάμε τώρα.

Εν ολίγοις, ότι βρήκαν οι Γερμανοί σε όπλα ή σε πυρομαχικά από τις ελληνικές αποθήκες ή από εργοστάσια που παρήγαγαν πυρομαχικά (όπως το περίφημο Μπαρουτάδικο), ήταν λάφυρα πολέμου και δικαιωματικά ανήκουν στον κατακτητή, οπότε, δεν υπολογίζονται στα θέματα των οφειλών προς το άλλο κράτος, από τη στιγμή που λήγει ένας πόλεμος. Δεν συζητάμε, λοιπόν, γι’ αυτά και πρέπει να διαλυθεί η σύγχυση που υπάρχει σχετικά με αυτό το θέμα.

Οι οφειλές τις Γερμανίας προς την Ελλάδα, είναι δύο κατηγοριών: Οφειλές προς το Δημόσιο και οφειλές προς τους πολίτες. Είναι, μία διαχωριστική γραμμή, η οποία πρέπει ευκρινώς να την ξεκαθαρίσουμε.

Τις οφειλές προς το Δημόσιο τις ονομάζουμε γενικά «επανορθώσεις» και τις άλλες «αποζημιώσεις προς τους πολίτες».

Οι «επανορθώσεις», που είναι το κύριο θέμα, δημιουργήθηκαν από τη στιγμή που η Γερμανίαεπενέβη στην οικονομία της χώρας μας, και άρπαξε, λήστεψε, και στην ουσία την κατέστρεψε.

Τα μέτρα, λοιπόν, που πήρε τότε η κυβέρνηση της Γερμανίας, ο κατοχικός στρατός, είναι τα εξής:

Μόλις μπήκε μέσα ο γερμανικός στρατός, ακολουθούσε ένα συνεργείο οικονομολόγων που είχε σχεδιάσει από πριν, το τι θα κάνει στην Ελλάδα. Και το πρώτο μέτρο τους ήταν:

Το 51%  όλων των μετοχών, όλων των κρατικών επιχειρήσεων (των λεγόμενων ΔΕΚΟ) και όλων των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων, εμπορικών και βιομηχανικών και όλων των τραπεζών, αμέσως να περνάνε στα χέρια των γερμανών.

Όπως είναι γνωστό από την οικονομία, ακόμα και το 15% των μετοχών να έχει κάποιος σε μία επιχείρηση, κανονίζει όλη την επιχείρηση. Εδώ, όμως, δεν πρόκειται για το 15%. Πρόκειται για το 51%!

Οπότε, γίνεται αντιληπτό, ό,τι όλη η οικονομία της χώρας πέρασε στα χέρια των Γερμανών.Αυτό, είναι μια πρώτη ληστεία.

Και πάμε σε μία δεύτερη ληστεία:

Αναβίωσαν την Οθωμανική «δεκάτη» και την εφάρμοσαν όσο μπορούσαν καλύτερα: Το 10% της αγροτικής παραγωγής υποχρεωτικά περνούσε αμέσως στα χέρια τους, χωρίς κανένα αντάλλαγμα. 

Μια τρίτη ληστεία, ήταν η εξής:

Υπήρχε μία διάταξη της Χάγης, που έλεγε ότι ο λαός μιας χώρας ο οποίος έχει κατακτηθεί,υποχρεούται να διατρέψει τον στρατό κατοχής. Το 1907, όμως, ύστερα από επεμβάσεις ανθρωπιστικών οργανώσεων τέθηκε μία ακροτελεύτια φράση, η οποία έλεγε: «Εάν δύναται». Δηλαδή, να τους διατρέφει, αλλά, εάν δύναται!

Για να δούμε, λοιπόν, αυτό το «εάν δύναται», εδώ στην Ελλάδα:

Το εκστρατευτικό σώμα της στρατιάς του Βίλχεμ Φον Λιστ που κατέκτησε τη χώρα, το αποτελούσαν 500.000 στρατός. Ακολούθησαν και 250.000 του στρατού της Ιταλίας που ήταν στην Αλβανία, οπότε σύνολο ήταν 750.000. Ακολούθησε και το πρώτο σώμα στρατού της Βουλγαρίας, που ήταν 60.000, καιφτάνουμε στο σύνολο 810.000 στρατού!

Ήταν δυνατόν ο ελληνικός λαός να διαθρέψει 810.000 στρατό; Και επιπλέον, όλων αυτών, υποχρεώθηκε μόνο η Ελλάδα, κατ’ εξαίρεση όλων των άλλων εθνών που είχαν κατακτήσει οι Γερμανοί, να διατρέφει και το εκστρατευτικό σώμα της Γερμανίας που πολεμούσε στην Αφρική (για το οποίο αγνοώ τον ακριβή αριθμό του).

Άρα, δεν μπορούσε να πληρώσει αυτή την υποχρέωση. Δεν ήταν δυνατόν. Και γι’ αυτό οι Γερμανοί, που ήταν πάντοτε νομότυποι και ήθελαν να είναι εντάξει με τους νόμους της Χάγης, άρα και με το «εάν δύναται», έκαναν (μαζί με τους Ιταλούς, βέβαια) τον εξής… λογαριασμό:

Ότι είναι παραπάνω (κάτι που οι ίδιοι το καθόριζαν) από το «εάν δύναται», μετατρέπεται σε δάνειο της Ελλάδας, προς τη Γερμανία και την Ιταλία. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, δημιουργήθηκε και το αναγκαστικό δάνειο.

Μία άλλη σύγχυση που υπάρχει, είναι αυτό που λέγεται ότι οι Γερμανοί κατέσχεσαν τον χρυσό που υπήρχε στην Τράπεζα της Ελλάδος. Αυτό είναι λάθος.

Η κυβέρνηση της 4ης Αυγούστου, πήρε όλο το χρυσό (δεν άφησε ούτε μια ουγγιά!), μαζί με την ντροπή της, φεύγοντας προς τη Μέση Ανατολή, μετά Αφρική και μετά Αγγλία.

Αντ’ αυτού, τί βρήκε όμως η Γερμανία;

Βρήκε όλα τα κέρματα τα ασημένια, τα νικέλινα, τα χάλκινα, κλπ., τα οποία τα κατέσχεσε, τα έλιωσε, και πήρε γύρω στους 77 τόνους χαλκό, 19 τόνους νικέλιο, 9 τόνους ασήμι και διάφορα άλλα πολύτιμα, και για όλα αυτά μας έδωσε 109 χρυσές λίρες Αγγλίας, για να μην… έχουμε παράπονο ότι δεν μας πληρώνει!

Άλλο πράγμα που έκανε:

Όλοι οι Γερμανοί στρατιώτες, ήταν εφοδιασμένοι με το πλαστό κατοχικό χαρτονόμισμα, το οποίο, συνήθως, ήταν πενηντάρικο. Με αυτό το πενηντάρικο έτρωγαν στα εστιατόρια, πήγαιναν στα καφενεία, αγόραζαν ότι ήθελαν από τα περίπτερα, έμπαιναν γενικά στα καταστήματα, αγόραζαν και πλήρωναν με αυτά τα «λεφτά».

Οι Έλληνες, λοιπόν, δεν καταλάβαιναν τι έγραφαν τα γοτθικά γράμματα, έβλεπαν μόνο τον αριθμό «50» και καταλάβαιναν ότι είναι ένα πενηντάρικο. Την άλλη μέρα που πήγαν στις Τράπεζες για να εισπράξουν την αντιστοιχία του σε δραχμές, το πήραν οι υπάλληλοι της Τράπεζας, και ανέλαβαν τα ανώτερα κλιμάκια, για να δουν τι είναι ακριβώς αυτό το χαρτονόμισμα, δηλαδή, τι αντιπροσωπεύει.

Τους είχαν πει, τότε, απ’ ότι θυμάμαι, ότι ένα μάρκο αντιστοιχούσε σε μία δραχμή. Εξέτασαν, λοιπόν, το τραπεζογραμμάτιο για να δούνε ποια τράπεζα το έχει εκδώσει. Έγραφε επάνω, ότι το έχει εκδώσει η Reichs Credit Kassensheine, ένα κρατικοπιστωτικό ίδρυμα.

Ανοίξανε, λοιπόν, τον κατάλογο των τραπεζών, και δεν αναφερότανε στον κατάλογο των τραπεζών,τοReichs Credit Kassensheine, δηλαδή, αυτό το συγκεκριμένο κρατικοπιστωτικό ίδρυμα.

Επίσης, ούτε υπογραφή υπουργού οικονομικών υπήρχε, αλλά ούτε και υπογραφή του τραπεζίτη που εξέδωσε αυτό το τραπεζογραμμάτιο.
Υπήρχε μονάχα, ένας κόκκινος αριθμός, ο οποίος ήταν ο αύξων αριθμός του συγκεκριμένου τραπεζογραμματίου. 

Αυτό το γεγονός, λοιπόν, ήταν μία πρώτη ληστεία όλου του Ελληνικού πληθυσμού με αυτά τα πλαστά τραπεζογραμμάτια.

Η δεύτερη μορφή ληστείας ήταν η ακόλουθη:

Πήγαινε στο περίπτερο ένας Γερμανός φαντάρος, για παράδειγμα, και αγόραζε, με αυτό το πλαστό τραπεζογραμμάτιο, ένα πακέτο τσιγάρα που έκαναν 6 δραχμές και ζητούσε και τα ρέστα! Έπαιρνε, δηλαδή, και ρέστα σε ελληνικές δραχμές!

Γι αυτό το θέμα, είναι καταγεγραμμένο από Έλληνες συγγραφείς και ένα χαρακτηριστικό επεισόδιο:

Πήγε ένας Γερμανός σε ένα κουρείο, ξυρίστηκε, και μόλις τράβηξε το πλαστό πενηντάρικο να πληρώσει, του είπε ο κουρέας: «Δωρεάν! Στο χαρίζω!». Έφυγε ο φαντάρος, και οι θαμώνες που ήταν στο κουρείο αναρωτήθηκαν: «Γιατί τον έδιωξες και δεν πληρώθηκες;». Και τότε ο κουρέας τους απάντησε: «Ε, όχι να πληρώνουμε και τα κερατιάτικα!». Διότι, και θα τον ξύριζε και θα τον πλήρωνε!

Πάμε τώρα, στην τρίτη μορφή ληστείας, με το πλαστό χαρτονόμισμα:

Η κυβέρνηση της κατοχής, είχε να αντιμετωπίσει το εξής πρόβλημα:

Απ’ όλα τα χαρτονομίσματα που κυκλοφορούσαν, δεν ήταν μονάχα το ελληνικό, δεν ήταν μόνο αυτό το πλαστό γερμανικό, ήταν και το γνήσιο το γερμανικό, ήταν και η ιταλική λιρέτα η ψεύτικη, όπως και η ιταλική λιρέτα η αληθινή. Επίσης, ήταν και το βουλγαρικό λέβα, αλλά και το αλβανικό χαρτονόμισμα.

Είπε, λοιπόν η ελληνική κυβέρνηση στους Γερμανούς, ότι, δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα με όλα αυτά. Θα πρέπει κατά κάποιον τρόπο να δεχτείτε να αποσύρετε το χαρτονόμισμα (το πλαστό). Και τότε οι Γερμανοί απάντησαν: Ναι, να το αποσύρουμε, αλλά θα το πληρώσετε. Θα το αγοράσετε! Η αγορά αυτή, κόστισε στην Ελλάδα, γύρω στις 530.000 χρυσές λίρες Αγγλίας!

Κάντε τώρα το λογαριασμό:

Μας έδωσαν 109 χρυσές λίρες Αγγλίας για τα νομίσματα, και για όλη τη ληστεία που έκαναν με το πλαστό χαρτονόμισμα, μας υποχρέωσαν σε χειρότερης μορφής ληστεία, έναντι 530.000 χρυσών λιρών Αγγλίας.

Πέρα από αυτά, βέβαια, υπήρχαν και οι επιτάξεις.

Συναντούσαν για παράδειγμα κάποιον με ένα ποδήλατο; Τον σταματούσαν και του έλεγαν: Κατάσχεται, πάρε ένα χαρτί και στο τέλος του πολέμου, έλα να το πάρεις πίσω. Το ίδιο γινόταν με μουλάρια, με άλογα, με μοτοσυκλέτες, με σπίτια, με ότι τους άρεσε. Έκαναν κατάσχεση π.χ. σε ένα σπίτι, το καλύτερο σπίτι του κάθε χωριού, της κάθε κωμόπολης, για να μείνει ο στρατός ή ένας αξιωματικός. Αυτά τα γεγονότα είναι πασίγνωστα.

Για όλα αυτά, συνήλθε η δεκαεννιαμελής διασυμμαχική επιτροπή, στο Παρίσι, το 1946, και κατελόγισε ότι η Γερμανία πρέπει να δώσει στην Ελλάδα (πέρα από εκείνα που ζητούσε η ίδια η Ελλάδα), 7 δισεκατομμύρια 100 εκατομμύρια δολλάρια, αγοραστικής αξίας του 1938.

Αυτό, σύμφωνα με στοιχεία που μας έδωσε η Τράπεζα Ελλάδος για να κάνουμε την παραβολή, και μας έκανε η ίδια την παραβολή, ισοδυναμεί με 108 δισεκατομμύρια ευρώ, χωρίς τους τόκους. Αυτά είναι η οφειλή των επανορθώσεων για τη ζημιά που προκάλεσαν στην οικονομία της Ελλάδας.

Δεν το αποφασίσαμε εμείς αυτό το ποσόν. Οι Σύμμαχοι αποφάσισαν να το πληρώσουν οι Γερμανοί. Το ίδιο αποφάσισαν να πληρώσουν και οι άλλες χώρες του άξονα, δηλαδή, η Ιταλία και η Βουλγαρία, οι οποίες ήταν οι χώρες που κατέκτησαν την Ελλάδα. Αυτές οι δύο χώρες τα πλήρωσαν.

Η Γερμανία, όμως, δεν έχει πληρώσει. Και το ερώτημα που προβάλει, αβίαστα, είναι: Θα βλέπανε ποτέ οι Βούλγαροι φασίστες και οι Ιταλοί φασίστες την Ελλάδα, εάν δεν την κατακτούσε η Γερμανία;

Με ποιό δικαίωμα, αυτοεξαιρείται η Γερμανία και δεν πληρώνει;

Επίσης, να σημειώσω ότι έχει πληρώσει όλες τις άλλες χώρες για τις επανορθώσεις που της κατελόγισε η διασυμμαχική επιτροπή του Παρισιού, και δεν έχουν πληρώσει μόνο την Ελλάδα. Κι αυτό το χρέος τους, είναι μόνο για τις επανορθώσεις! Για την καταστροφή της οικονομίας της χώρας μας, που εξήγησα ήδη.

Κρ.Π.: Για το αναγκαστικό δάνειο;

Μ.Γλ.: Συνήψαν με άλλες δύο χώρες, αναγκαστικά δάνεια, με την Γιουγκοσλαβία και την Πολωνία, τις οποίες και εξόφλησαν, αλλά δεν έχουν εξοφλήσει ακόμα την Ελλάδα.

Από αυτό το αναγκαστικό δάνειο, οι Γερμανοί πλήρωσαν μόνο δύο δόσεις στην Ελλάδα, και αυτό είναι και μία αναγνώριση πως όντως υπάρχει αυτό το δάνειο.

Αυτά, είναι ως προς το Δημόσιο. Αλλά, ως προς το Δημόσιο, συμπεριλαμβάνονται και οι αρχαιολογικοί θησαυροί τους οποίους έχει αρπάξει και βέβαια δεν έχει επιστρέψει. Παρεμπιπτόντως, αναφέρω ότι συνάντησα υπουργό εξωτερικών της χώρας μας, ο οποίος αγνοούσε αυτό το θέμα.

Και προχωρώ με τις άλλες οφειλές, προς τους πολίτες:

Δηλαδή, για τις κατασχέσεις και για τις καταστροφές που έχουν υποστεί, όπως και για τα θύματα των ολοκαυτωμάτων. Αυτές είναι οι αποζημιώσεις στα θύματα. Αυτή η ορολογία χρησιμοποιείται.

Όπως είναι γνωστό με την τελευταία απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης που δεν μπαίνει στην ουσία του θέματος, και αφήνει το ζήτημα να το λύσουν με διακρατικές συμφωνίες τα εμπλεκόμενα στις υποθέσεις αυτές, κράτη, το θέμα είναι πολιτικό. Και φυσικά τίποτα δεν μας έχει δώσει!

Όλα τα παραπάνω τα διαπραγματεύομαι στο βιβλίο μου «Και ένα μάρκο να ήταν…». Ο τίτλος υπονοεί, ότι και ένα μάρκο να ήταν, έπρεπε να πληρώσει η Γερμανία για να μην επαναληφθούν στο μέλλον, τα ανοσιουργήματα, τα οποία διέπραξαν ως Γ’ Ράιχ. Να τα πληρώσει, ως εγγύηση, δηλαδή.

108 δισεκατομμύρια ευρώ είναι οι επανορθώσεις, και 54 δισεκατομμύρια ευρώ είναι τοαναγκαστικό δάνειο.

Το ερώτημα που προκύπτει, και θέλω να ολοκληρώσω με αυτό, είναι:

Για ποιο λόγο η Γερμανία δεν τα δίνει;

Οι κυβερνήσεις τις Ελλάδας, δεν τα διεκδίκησαν. Όμως, δεν παραιτήθηκαν και ποτέ -όπως μας έχουν πει επανειλημμένως- από τα δικαιώματα μας, αλλά και δεν τα αξίωσαν ποτέ.

Το δικαιολογητικό ήταν, ότι έπρεπε να είναι η διεθνής συγκυρία τέτοια ώστε… και οι συνθήκες να το επιτρέπουν ώστε… να γίνει εφικτή η πραγματοποίηση. Τέλος πάντων, ας αφήσουμε τα διπλωματικά κόλπα… οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν αξίωσαν από τη Γερμανία να μας πληρώσει αυτά που μας οφείλει.

Κρ.Π.:  Η οφηλέτρια χώρα, όμως, η Γερμανία;

Μ.Γλ.: Το ερώτημα που προκύπτει είναι ένα:

Μας μισούν οι σημερινές κυβερνήσεις της Γερμανίας, επειδή με το έπος του ’40-’41, η Ελλάδα συνέτριψε τον μύθο του αήττητου άξονα; Μας μισούν οι γερμανικές κυβερνήσεις, διότι ανατρέψαμε όλα τα σχέδια του Χίτλερ, και πήρε άλλο δρόμο ο πόλεμος; Ο πόλεμος της ήττας του ναζισμού;
Μας μισούν οι Γερμανικές κυβερνήσεις –είναι κάτι σκληρό αυτό που θα πω- διότι, εάν σήμερα δεν βρίσκεται κάτω από ναζιστικό καθεστώς η σημερινή Γερμανία, και έχει ένα καθεστώς δημοκρατίας (αυτό που θέλει, δικαίωμα δικό της), και γι αυτό δεν εξοφλεί αυτά που οφείλει απέναντι στην Ελλάδα;

Αυτά είναι τα ερωτήματά μου. Και αυτά τα γράφω στο βιβλίο, το οποίο είναι αναλυτικό, και παράλληλα με έναν μεγάλο αριθμό ντοκουμέντων για όλα όσα υποστηρίζω, και γι αυτόν τον λόγο το θεώρησα αναγκαίο, αλλά και για να λυθεί η όποια σύγχυση.

Διότι δεν υπάρχει καμία συμφωνία, ούτε non paper από πλευράς της Ελλάδας, ότι παραιτούμαστε της διεκδίκησης αυτής της οφειλής της Γερμανίας προς τη χώρα μας.

Κρ.Π.: Οι Έλληνες πολίτες τι πρέπει να κάνουν προς την κατεύθυνση της διεκδίκησης της εξόφλησης αυτού του χρέους της Γερμανίας προς την Ελλάδα;

Μ.Γλ.: Έχω πει επανειλημμένως ότι αυτή η υπόθεση του χρέους της Γερμανίας προς την Ελλάδα, πρέπει να περάσει στα χέρια του ελληνικού λαού.

Πρέπει να δημιουργηθούν οργανώσεις σε ολόκληρη την Ελλάδα, οι οποίες θα διεκδικούν το δίκαιο. Αυτό που δικαιούμαστε. Δεν ζητάμε τίποτα παραπάνω από το δίκαιό μας. Δεν επαιτούμε. Απαιτούμε και αξιώνουμε να μας δώσουν οι Γερμανοί αυτά που μας οφείλουνε. Και που τα έχουν δώσει σε όλα τα άλλα κράτη εκτός από την Ελλάδα!

Ως Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, προτείναμε στον ελληνικό λαό να κηρύξει μποϊκοτάζ στα γερμανικά προϊόντα. Και το αποδέχτηκαν αμέσως οι δικηγορικοί σύλλογοι της Ελλάδας, οι ιατρικοί σύλλογοι και το Τεχνικό Επιμελητήριο. Και γι αυτό το λόγο, εφόσον το πρότειναν τρεις βασικοί φορείς του ελληνικού λαού, είπαμε ότι θα πρέπει να το αποδεχτεί και ολόκληρος ο ελληνικός λαός. Και επιμένουμε.

Επίσης, 60 βουλευτές του Σύριζα θα φέρουν το θέμα στη Βουλή, έχουν υποβάλει τα σχετικά έγγραφα, για να γίνει η συζήτηση όπου υποχρεωτικά πρέπει να πάρουν μέρος όλα τα κόμματα για να πουν την άποψή τους, και έχουμε προτείνει επίσης, τον σχηματισμό διακομματικής επιτροπής στη Βουλή, προς την διεκδίκηση του ίδιου θέματος.

Αν κάποιοι Έλληνες, θέλουν να λειτουργήσουν αυτόνομα, πέραν δηλαδή του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, δεν υπάρχει καμία αντίρρηση, αφού το θέμα είναι να παλεύουν για το θέμα αυτό, μέσω οποιουδήποτε πλαισίου ή μη.

Υπάρχει ήδη οργάνωση του λαού σε όλη την Ελλάδα, έχουν σχηματιστεί επιτροπές σε πάρα πολλά μέρη της χώρας μας (στον Πειραιά, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στην Καλαμάτα, στην Κρήτη, κλπ), όπου έχει αρχίσει η διεκδίκηση. Εκατοντάδες Δήμοι έχουν πάρει αποφάσεις ομόφωνες, γύρω από το θέμα. 

Επιδιώκουμε να γίνει κτήμα ολόκληρου του ελληνικού λαού και να αγωνιστεί σύσσωμός ο ελληνικός λαός.-

«Και ένα μάρκο να ήταν…», Μανώλης Γλέζος, Εκδ. Λιβάνη, 2012

---
*Η συγκεκριμένη συνέντευξη Μανόλη Γλέζου στην Κρυσταλία Πατούλη για το tvxs, διαβάστηκε μεταφρασμένη αυτούσια στον Χορστ Ράιχνεμπαχ, στην συνάντησή του με τον Μανόλη Γλέζο στις 20 Νοεμβρίου 2010.

«Και ένα μάρκο να ήταν…», Μανώλης Γλέζος, Εκδ. Λιβάνη, 2012