Voiceless Greece - Η Ελλάδα χωρίς φωνή

La Grèce sans voix

Alors que l’Europe vit une crise sans précédent, où des nations comme l’Espagne se réveillent abasourdies et que des voix se font entendre en faveur du peuple grec. Pourquoi aucune voix ne s’élève en Grèce. Pourquoi aucun intellectuel, aucun artiste, aucune figure ne fait entendre le cri du désespoir et l’appel à la solidarité ?

Où sont les filles et petites filles de Bouboulina, Mélina Mercouri, Irène Papas ?

Pourquoi, alors que la Grèce est un état membre de l’Union européenne et non un pays isolé, pourquoi le silence assourdissant vient-il de la mer Egée ?

Quand la Grèce était une dictature, les grecs de l’exil, les réfugiés politiques se faisaient entendre dans toutes l’Europe. Mais aujourd’hui, rien, rien qu’un silence qui nous étonne et nous abasourdi.

Les grecs auraient-ils perdu leur sens de l’opposition, de la résistance, du combat ?...

Sont-ils à l’image de nombreux peuples d’Europe, repus, blasés, désespérés au point de se dire que personne ne les entendra, que personne ne saura les écouter ?

Donc la rumeur s’est éteinte, lentement, doucement, mollement, pour mourir dans la mer Ionienne.

Alors, pourquoi tenter de comprendre, d’espérer aider, de souhaiter une fraternité des peuples d’Europe pour un peuple dont les enfants, son avenir, sont en grand danger. Pourquoi chaque heure, chaque jour, chaque semaine entretenir la flamme qui voudrait être cette veilleuse dans la nuit afin d’assurer aux grecs qu’ils ne sont pas seuls.

Pourquoi vouloir chasser la nuit et offrir à la Grèce une aube où poindra le soleil de l’espérance, quand des milliers de mains tirent toujours et encore le rideau des ténèbres sur leur corps, et refusent la clarté de la liberté ?

Serait ce la vaine espérance d’élections qui ferait croire aux Hellènes qu’un sauveur, un homme providentiel viendrait les sauver tel l’aigle jaillissant des étoiles aux matins du monde ?

S’ils le croient, s’ils le pensent, on ne peut les en dissuader, alors qu’ils sont leur propre sauveur.

Je respecte vos rêveries, ne souhaitez pas qu’elles me sourient.

Joma

Greece voiceless

While Europe is experiencing an unprecedented crisis, when nations like Spain are waking up stunned, and that voices are heard in favor of the Greek people. Why no voice rises in Greece. Why no intellectual, no artist, no figure is crying for despair and call for solidarity?

Where are the daughters and granddaughters of Bouboulina, Melina Mercouri, Irene Papas?
Therefore, while Greece is a member state of the European Union and not a single country, why the deafening silence comes from the Aegean Sea?

When Greece was a dictatorship, the Greeks in exile, political refugees were heard all over Europe. But today, nothing, nothing but a silence that surprises us and stunned us.

would the Greeks have lost their sense of opposition, resistance, struggle? ...
Are they a reflection of many peoples of Europe, gorged, jaded, desperate to say that nobody hears, nobody will listen?

So the rumor is out, slowly, gently, gently, to die in the Ionian Sea.

So why try to understand, helping to hope, to wish a brotherhood of the peoples of Europe to a people whose children, its future, are in great danger. Why every hour, every day, every week that the flame would be the night light in the night to ensure the Greeks that they are not alone.

Why would we want to hunt at night and provide a dawn to Greece where the sun will dawn of hope, when thousands of hands and yet still draw the curtain of darkness over their bodies and refuse the clarity of freedom?

Would the vain hope of elections to the Hellenes would believe that a savior, a providential man would save them as an eagle springing from the stars in the mornings of the world?
If they believe, they think it’s true,  we can’t dissuade them, as they are their own savior.

I respect your dreams, do not want them to smile at me.

Joma

Η Ελλάδα χωρίς φωνή.

Ενώ η Ευρώπη βιώνει μια κρίση χωρίς προηγούμενο, όπου έθνη όπως η Ισπανία ξυπνούν εμβρόντητα και φωνές ακούγονται υπέρ του ελληνικού λαού. Γιατί δεν ακούγεται καμιά φωνή στην Ελλάδα; Γιατί ένας διανοούμενος, ένας καλλιτέχνης, καμία προσωπικότητα δεν βγάζει καμία κραυγή απελπισίας και ένα κάλεσμα για αλληλεγγύη;

Που είναι οι θυγατέρες και οι εγγονές της Μπουμπουλίνας, της Μελίνας, της Ειρήνης Παπά;

Γιατί, ενώ η Ελλάδα είναι ένα μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης και όχι μια απομονωμένη χώρα, γιατί η εκκωφαντική σιωπή έρχεται από τη θάλασσα του Αιγαίου;

Οταν η Ελλάδα ήταν μια δικτατορία, οι Ελληνες της εξορίας, οι πολιτικοί πρόσφυγες έκαναν αισθητή τη φωνή τους σε όλες τις χώρες της Ευρώπης.Σήμερα όμως, τίποτε, τίποτε άλλο από μια σιωπή που μας εκπλήσσει και μας κουφαίνει.

Εχασαν άραγε οι Ελληνες την αίσθηση που είχαν της αντιπολίτευσης, της αντίστασης, του αγώνα;...

Εγιναν όπως πολλοί λαοί της Ευρώπης, χορτάτοι, μπουχτισμένοι, απελπισμένοι μέχρι του σημείου να πιστεύουν ότι κανένας δεν θα τους ακούσει, ότι κανένας δεν θα ξέρει να τους ακούσει;

Λοιπόν η βοή σβύνει, αργά, σιγά, μαλακά για να πεθάνει στην Ιόνιο θάλασσα.

Τότε γιατί να προσπαθεί κάποιος να καταλάβει, να ελπίζει ότι μπορεί να βοηθήσει, να εύχεται την αδελφοσύνη των λαών της Ευρώπης για ένα λαό του οποίου τα παιδιά, το μέλλον του, διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο.

Γιατί κάθε ώρα, κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα να συντηρεί την φλόγα που θα ήθελε να είναι όπως το φως στη νύκτα, ώστε να διαβεβαιώνει τους Ελληνες ότι δεν είναι μόνοι.

Γιατί να θέλουμε να διώξουμε την νύκτα και να προσφέρομε στην Ελλάδα μια αυγή που θα φέρει τον ήλιο της ελπίδας, όταν χιλιάδες χέρια τραβούν πάντα και ακόμη της κουρτίνες του σκόταδιού πάνω στο σώμα τους, και αρνούνται το φως της λευτεριάς;

Είναι άραγε αυτή η μάταιη ελπίδα των εκλογών που κάνει τους Ελληνες να πιστεύουν, ότι ένας Σωτήρας, ένας θεόσταλτος άνθρωπος θα έλθει να τους σώσει, όπως ένα μυθικός αετός που ξεπετιέται από τ'αστέρια τα ξημερώματα;

Εάν το πιστεύουν, εάν το σκέπτονται, δεν μπορούμε να τους μεταπείσομε, αφού από αυτούς τους ίδιους εξαρτάται η σωτηρία τους.

Σέβομαι τις ονειροπολήσεις σας, μην εύχεστε να μου χαμογελάσουν.

ΣήφΜα